Champaca's Daydream

กิจกรรมเวลาเย็นในช่วงนี้ที่ฉันจำเป็นต้องทำเป็นประจำ ได้แก่ การกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่น ก็เข้าใจได้แหละนะว่าเริ่มย่างเข้าสู่ต้นฤดูหนาว ช่วงเปลี่ยนฤดูกาล ใบไม้ก็พากันร่วงลงสู่พื้น หากจะมองให้โรแมนติก มันก็ดีไป แต่กับฉันที่มีหน้าที่โดยบังคับว่าต้องปัดกวาดลานหน้าบ้านแล้วนั้น ใบไม้ที่ร่วงหล่นช่างเป็นอะไรที่สร้างความหงุดหงิดใจซะจริงเชียว ฉันไม่เคยอ่านเรื่อง One Hundred Years of Solitude ผลงานของนักเขียน Gabriel García Márquez หรอกนะ ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้มีเนื้อหาอย่างไร แนวไหน แต่ฟังจากชื่อเรื่องแล้ว มันช่างสร้างแรงบันดาลใจให้หยิบยืมมาตั้งชื่อเรื่องราวของฉันในวันนี้ซะจริง คุณเกเบรียลแกมี 100 ปีแห่งความโดดเดี่ยว (ชื่อไทยแปลชื่อนี้หรือไม่ ฉันก็ไม่รู้ อันนี้แปลสำนวนตัวเอง) ส่วนกิจกรรมกวาดใบไม้ที่ตัวฉันต้องลงมือลงแรงเป็นประจำในช่วงนี้ ขอมอบชื่อ “500 ใบแห่งความหงุดหงิด” ให้ไปด้วยความรัก ที่ร่ายมา เป็นเพียงการระบายความหงุดหงิดแบบตื้นเขิน หากจะมองให้ลึกกว่านี้ ให้ติสท์ซะหน่อยก็ย่อมได้ การกวาดใบไม้ที่ลานหน้าบ้านนั้น สามารถจำแนกความเปลี่ยนแปลง ความหลากหลายของสภาพอารมณ์ได้เป็นขั้นเป็นตอนดังนี้...