500 Leaves of Frustration

กิจกรรมเวลาเย็นในช่วงนี้ที่ฉันจำเป็นต้องทำเป็นประจำ ได้แก่ การกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่น ก็เข้าใจได้แหละนะว่าเริ่มย่างเข้าสู่ต้นฤดูหนาว ช่วงเปลี่ยนฤดูกาล ใบไม้ก็พากันร่วงลงสู่พื้น

หากจะมองให้โรแมนติก มันก็ดีไป แต่กับฉันที่มีหน้าที่โดยบังคับว่าต้องปัดกวาดลานหน้าบ้านแล้วนั้น ใบไม้ที่ร่วงหล่นช่างเป็นอะไรที่สร้างความหงุดหงิดใจซะจริงเชียว

ฉันไม่เคยอ่านเรื่อง One Hundred Years of Solitude ผลงานของนักเขียน Gabriel García Márquez หรอกนะ ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้มีเนื้อหาอย่างไร แนวไหน แต่ฟังจากชื่อเรื่องแล้ว มันช่างสร้างแรงบันดาลใจให้หยิบยืมมาตั้งชื่อเรื่องราวของฉันในวันนี้ซะจริง

คุณเกเบรียลแกมี 100 ปีแห่งความโดดเดี่ยว (ชื่อไทยแปลชื่อนี้หรือไม่ ฉันก็ไม่รู้ อันนี้แปลสำนวนตัวเอง) ส่วนกิจกรรมกวาดใบไม้ที่ตัวฉันต้องลงมือลงแรงเป็นประจำในช่วงนี้ ขอมอบชื่อ “500 ใบแห่งความหงุดหงิด” ให้ไปด้วยความรัก

ที่ร่ายมา เป็นเพียงการระบายความหงุดหงิดแบบตื้นเขิน หากจะมองให้ลึกกว่านี้ ให้ติสท์ซะหน่อยก็ย่อมได้

การกวาดใบไม้ที่ลานหน้าบ้านนั้น สามารถจำแนกความเปลี่ยนแปลง ความหลากหลายของสภาพอารมณ์ได้เป็นขั้นเป็นตอนดังนี้

Stage 1: เริ่มต้นเมื่อเราเห็นความใบไม้เกลื่อนกลาด เราจะจิ๊ปาก ส่งเสียงไม่สบอารมณ์ คร่ำครวญกับฟ้าดิน บ่นอะไรเรื่อยเปื่อยถึงความใจร้ายของเบื้องบน

ทำไม ทำไมใบไม้ต้องพากันร่วงลงมาเยอะเยี่ยงเน้ ร่วงลงมาได้ทุกวันไม่มีเบื่อ แต่ตรูนี่แหละสุดจะเบื่อ

Stage 2: เมื่อเราบ่นฟ้าดินจนหนำใจแล้วแต่ไม่เกิดประโยชน์อันใด เราจะเริ่มปลง เข้าสู่โหมดจับไม้กวาดทางมะพร้าว เดินหน้ากวาดเหล่าใบไม้ไปตามประสา

เชื่อหรือไม่ พอเราหงุดหงิดน้อยลง จดจ่ออยู่กับการเก็บกวาด สมาธิจะบังเกิด

Stage 3: ตามประสา perfectionist แบบฉัน พอกวาดไปนานเข้า มันจะเกิดอาการอยาก clear stage ทำแต้มสมบูรณ์ นั่นคือการกวาดให้หมด ไม่ให้เหลือร่องรอยใบไม้แม้สักใบ

Stage 4: ธรรมชาติย่อมไม่ยอมให้ฝืนธรรมชาติ วินาทีที่กำลังจะเริงร่าเพราะกวาดได้สะอาดเอี่ยม จวนเจียนจะสมบูรณ์ ฟรึ่มมมม ลมพัดมาอีกระลอก ใบไม้ กิ่งไม้ ร่วงกราว 

ทำไม ทำไมฟ้าดินไม่ให้ฉันเข้าสู่ความสมบูรณ์แบบ (นึกภาพผู้หญิงเสียสติ ปล่อยไม้กวาดลงพื้น เงยหน้ามองฟ้า ยกสองมือขึ้นแล้วทำนิ้วยึกยือไปมาด้วยความคับข้องใจ) พร้อมกันนั้นก็กลับสู่ stage 1 เกิดความหงุดหงิดอีกครา

Stage 5: มาถึงขั้นนี้ ความเหน็ดเหนื่อยจะเริ่มมาเยือน และเราจะบรรลุ เห็นและเข้าใจในธรรมชาติ พยายามไม่โทษฟ้าดิน

ในเมื่อเบื้องบนไม่ปรารถนาให้ฉันเป็น perfectionist ในด้านกวาดใบไม้ งั้นคงต้องยึดหลัก wabi-sabi ในความไม่สมบูรณ์ ย่อมมีความสวยงาม ฉะนั้น บนพื้นที่มีใบไม้หลงเหลือ ก็ย่อมงดงามเช่นกัน (มันเลี่ยนนิดๆ มั้ยนั่น)

โฮะๆๆ นี่แหละค่ะท่านผู้อ่าน กิจกรรมยามเย็นที่ฉันต้องวนลูป ต่อสู้กับธรรมชาติและตัวเองทุกวี่วัน หงุดหงิดมากเข้า ทำอะไรไม่ได้ ฉันก็หันเข้าโหมดปรัชญา ปลอบใจตัวเองไปตามเรื่องตามราว

500 Leaves of Frustration คงไม่ขึ้นแท่น bestseller เหมือนผลงานของคุณเกเบรียล แต่การเขียนถึงเรื่องนี้ มันก็ช่วยให้ความหงุดหงิดใจประจำวันของฉันลดลงไปได้บ้าง เตรียมตัวพร้อมสำหรับการกวาดใบไม้ห้าร้อยใบในวันต่อไป

Source

ภาพประกอบ: Photo by Alex Motoc on Unsplash