ช่วงอาทิตย์สุดท้ายของแต่ละปี ครอบครัวของฉันมักจะใช้เวลาในการไปเยี่ยมคนรู้จัก ซึ่ง ‘คนรู้จัก’ ที่ว่านี้ รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยกงและคุณยายของฉันยังมีชีวิตอยู่ ด้วยความสัมพันธ์อันดีต่อกันเป็นระยะเวลายาวนาน ย่อมทำให้รู้สึกประหนึ่งญาติมิตรนั่นแหละ
ทุกครั้งที่ไปบ้านคุณตา คุณยาย เพื่อนต่างวัยของกง พวกผู้ใหญ่ในบ้านจะนำของเยี่ยมไปกราบไหว้ ส่วนใหญ่มักจะเป็นกระเช้าผลไม้ อ้อ! จริงสิ มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในปีนี้ ไม่มีกระเช้าอีกต่อไป เนื่องจากพวกเราต้องการลดปริมาณขยะที่ไม่จำเป็น ทำให้ของเยี่ยมมีเพียงผลไม้ล้วนๆ เท่านั้น
ไปถึงบ้านผู้ใหญ่ที่เคารพ ทุกคนก็จะล้อมวงพูดคุย ถามไถ่ความเป็นไป เล่าเรื่องราวต่างๆ แก่กัน รวมไปถึงการทบทวนเรื่องราวแต่หนหลัง ในระหว่างบทสนทนาเหล่านั้น มักจะมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอยู่ด้วยเสมอ
ขณะนั่งฟังเรื่องราวทั้งหลายที่พวกผู้ใหญ่พูดคุยกัน แม้บางเรื่องฉันจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เนื่องจากตอนนั้นยังไม่เกิด (อืม...รู้สึกดีจังที่มีโอกาสได้พูดคำนี้ ดูเหมือนตัวเองยังไม่แก่มากนัก) แต่ฉันก็ชอบที่จะได้ฟัง
เรื่องราวแต่ละเรื่อง ล้วนมีความคิดถึงแทรกตัวอยู่ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นใจดีนะ
นี่ยังไม่รวมถึงสีหน้ายิ้มแย้ม ดีอกดีใจของญาติผู้ใหญ่ เมื่อได้พบเจอพวกเราอีกครั้ง ฉันว่าสิ่งสำคัญ มันอยู่ที่ตรงนี้แหละ แค่ได้พบหน้า (อย่างน้อยก็ปีละครั้ง) เพียงแค่นั้น ก็ทำให้พวกท่านยินดีมากแล้ว
ในทุกครั้งที่พวกเราจะลากลับ คุณตา คุณยาย และบรรดาลูกๆ หลานๆ ของท่าน จะพากันมาส่งพวกเราที่หน้าบ้าน
ฉันชอบมองรอยยิ้มของพวกท่าน มอง...เพื่อจดจำภาพเหล่านั้นไว้
ภาพรอยยิ้มที่ช่วยเสริมสร้างกำลังใจ เป็นความสดใส เป็นความอุ่นนุ่ม เป็นของขวัญสำหรับปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
Source
Comments
Post a Comment