สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา มีเหตุให้ต้องย้ายที่นอนชั่วคราว ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก ย้ายจากห้องนอนของฉัน มาเป็นห้องข้างๆ แค่นั้นแหละ
ด้วยความขี้เกียจขนข้าวของทั้งปวง เมื่อถึงเวลาแห่งการนิทรา สิ่งที่ฉันหยิบติดมือมา จึงมีเพียงแค่หมอนหนุนหนึ่งใบเท่านั้น ปลอบใจตัวเองว่า นี่คือการจำใจจากหมอนเน่าและผ้าห่มหนานุ่มของตัวเองแป๊บเดียว
ล้มตัวลงนอนบนเตียงได้สักพัก พลิกตัวไปมาอยู่สามสี่หน
อืม...นอนไม่หลับ
ด้วยความที่ชุดนอนประจำของฉัน ได้แก่ เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น และบังเอิญว่าวันนั้น ดันหยิบเสื้อแขนกุดมาใส่นอน ผิวหนังเลยได้สัมผัสกับความเย็นจากแอร์ที่เปิดอยู่มากกว่าเดิม
อูยยย หนาวนิ้วเท้า หนาวแขน หนาวขา หนาวไปหมด
เมื่อทนไม่ไหว ฉันเลยต้องไปขนผ้าห่มประจำตัวมาจากห้องนอนตัวเอง
โถ...ชีวิตนี้ เห็นทีคงขาดผ้าห่มไม่ได้
บทเรียนจากความขี้เกียจของฉันในครั้งนี้ สอนให้รู้ว่า เมื่อขาดสิ่งธรรมดาสามัญไป อะไรๆ ก็อาจไม่เหมือนเดิม
ตอนนี้รู้สึกรักผ้าห่มขึ้นอีกห้าเท่า (อ้อ! และต้องไม่ลืมเจ้าหมอนเน่าด้วย)
Source
Comments
Post a Comment