แซม-บัค

ตอนเป็นเด็ก เมื่อโดนยุงกัด พวกผู้ใหญ่มักจะจับฉันมาทายาชนิดหนึ่ง ตลับยาเป็นสีเขียว-ขาว ตัวยาเป็นสีเขียวเข้ม ลักษณะเหมือนยาหม่อง/ขี้ผึ้ง เห็นสีของยาในตลับแล้ว ทำให้ฉันนึกถึงสังขยาฝีมือคุณย่าขึ้นมาทันใด (เคยเขียนเล่าถึงสังขยาของคุณย่าไปแล้ว ลองไปหาอ่านกันดูได้)

เมื่อโตขึ้นมาอีกหน่อย ฉันจึงได้รู้ว่า ตลับยาที่ใช้ทาบรรเทายุงกัดในครั้งกระนู้น มีชื่อว่า แซม-บัค นึกย้อนกลับไป ให้รู้สึกโล่งใจยิ่งนักที่ก่อนหน้านั้น ฉันไม่ได้จกยาเข้าปากกินแทนสังขยาคุณย่า

ฉันชอบกลิ่นของแซม-บัค มันเป็นอะไรที่ทำให้ผ่อนคลาย สบายใจ และพ่วงไปด้วยความเบาใจที่ว่า เมื่อบรรจงลูบตัวยาไปบนตุ่มยุงกัดแล้ว ไม่ช้าไม่นาน ร่องรอยที่ระลึกจากยุงจะค่อยๆ หายไป

ว่าด้วยเรื่องบรรจุภัณฑ์ รูปแบบของตลับยา ไม่ได้เปลี่ยนไปจากที่ฉันเคยจำได้สักเท่าไหร่ เป็นความคลาสสิกข้ามกาลเวลา เห็นเมื่อไหร่ รู้ได้ทันทีว่านี่คือ แซม-บัค

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันกับคุณน้าเบอร์หนึ่งได้แวะซื้อของที่ร้านขายยา ในระหว่างที่รอคุณน้าจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ฉันก็เดินดูบรรดายาต่างๆ ที่ตั้งตามชั้นวางของ

เมื่อเดินมาถึงบริเวณหน้าร้าน สายตาเหลือบไปเห็นตลับแซม-บัค ฉันมองตลับสีเขียว-ขาวที่คุ้นเคยอยู่พักหนึ่ง รู้สึกราวได้พบเพื่อนเก่าก็ไม่ปาน จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบตลับยาขึ้นมา พร้อมกับเปิดฝา ยกตลับยาขึ้นมาอังจมูก สูดดมกลิ่นตัวยาสีเขียวด้วยความชื่นอกชื่นใจ ฟินอยู่ประมาณสามวินาทีเห็นจะได้ แล้วก็ปิดตลับกลับคืนดังเดิม

แหะๆ มันอดไม่ได้ไง ต้องขอลองดมสักหน่อย

กลิ่นของความหลัง กลิ่นแห่งวัยเยาว์ที่ผ่านพ้น กลิ่นแห่งความสบายใจ

ทั้งหมดรวมกันอยู่ในแซม-บัค ตลับยาเล็กๆ ที่ถูกใจฉันยิ่งนัก

Source

ภาพประกอบ: Photo by Pok Rie from Pexels