For Here or To Go?

หลังจากทำธุระต่างๆ เสร็จสิ้นก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยเย็นเต็มที ฉันเลยตัดสินใจว่าจะแวะกินข้าวก่อนเข้าบ้าน โบกพี่วินให้มาส่งที่ตลาดติดแอร์ แหล่งของกินแถวบ้าน จากนั้นก็เดินไปสั่งข้าวที่ร้านประจำ

สั่งรายการอาหารที่ต้องการ จ่ายเงินเรียบร้อย คุณน้องผู้หญิง คนรับออเดอร์ก็ถามตบท้ายว่า “สั่งกลับบ้านใช่มั้ยคะ”

ได้ยินดังนั้น เพื่อไม่ให้เกิดการเข้าใจผิด ฉันเลยแก้ไขการคาดเดาของคุณน้อง และบอกเธอไปว่าจะกินที่นี่แหละจ้ะ เห็นคุณน้องพยักหน้ารับรู้

เออ...พี่สบายใจล่ะ ฉันจึงผละจากหน้าร้าน เพื่อไปหาโต๊ะนั่ง

นั่งรอมื้อเย็นอยู่ไม่นาน เห็นจานข้าวที่ดูเหมือนจะเป็นอาหารที่ตัวเองสั่งไป ถูกนำมาวางอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ฉันจึงลุกจากโต๊ะ เพื่อไปหยิบมานั่งกิน

อีกประมาณสองก้าวจะถึงหน้าร้าน ฉันก็เห็นคุณน้องพ่อครัว ยื่นมือมาหยิบจานนั้นกลับคืนไป พร้อมกับบอกคุณน้องผู้หญิงที่รับออเดอร์ว่า “อันนี้สั่งกลับบ้าน”

อ้าว เอ๊ะ อะไร ยังไง ตกลงข้าวจานนั้น ใช่ของตรูมั้ย

น้องผู้หญิง เมื่อเห็นน้องพ่อครัวดึงจานเข้าไปด้านใน เธอจึงเลื่อนจานใบเดิมนั้น กลับมาด้านหน้าเคาน์เตอร์ดังเดิม พร้อมกับหันมามองหน้าฉันที่ขณะนั้นกำลังยืนเด๋อด๋า อารมณ์ประมาณยังคาดเดาไม่ถูกว่าตัวเองจะได้กินหรือไม่

ซีนต่อไปนี่แหละเด็ดนัก (เดี๋ยวนะ นี่ชีวิตจริง ไม่ใช่หนังเฟร้ย)

คุณน้องผู้หญิง เธอออกประกาศิต ฟาดเปรี้ยงมาว่า “จานนี้กินที่นี่” พร้อมกับจิกสายตาไปยังคุณน้องพ่อครัว

เมื่อดูจากสีหน้าค่อนข้างดุดันและแววตาเชือดเฉือนของน้องผู้หญิงแล้ว แปลความหมายได้ว่า “อย่ามาเถียงตรู ตรูรู้ ตรูเห็น ตรูเป็นคนรับออเดอร์”

เอิ่ม...ใจเย็นนะจ๊ะ คุณน้องทั้งสอง พี่แค่จะมากินข้าวเย็นเนอะ

แต่...โอวแม่เจ้า การทุ่มเถียงนี้ มันช่างสนุกจริงเชียว

ข้าวเย็นน่ะ ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว เปลี่ยนมาเป็นการเฝ้ามองสงครามย่อมๆ ที่ดูท่าจะดุเด็ดเผ็ดมันกว่ากันเยอะดีกว่ามั้ง

แหะๆ ล้อเล่น เรื่องกิน ยังไงก็สำคัญ

สรุปว่าหลังจากฟาดประกาศิตอันไม่อาจมีผู้ใดหืออือได้ คุณน้องผู้หญิงก็มองมาที่ฉันอีกครั้ง พร้อมกับพยักหน้า ให้ความเห็นชอบในการหยิบอาหารไปกิน

จุดนั้น รู้สึกตัวเองเหมือนข้าราชบริพารตัวเล็กๆ ที่ได้รับความชอบธรรมจากฮองเฮาผู้ยิ่งใหญ่

มื้อเย็นของฉันวันนี้ ดูมีสีสันกว่าเดิม เพราะได้คุณน้องผู้มั่นคงในจุดยืน เฝ้าต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งอาหารสำหรับจุนเจือลูกค้าที่ยังคงเอ๋อๆ