แล้ววันพุธก็มาถึง วันกลางสัปดาห์ที่มักจะนำมาซึ่งความก้ำกึ่งในใจ ไม่รู้จะเลือกอารมณ์ไหน ระหว่างเนือยๆ กับกระปรี้กระเปร่า
ใจฉันน่ะ แอบเอนเอียงไปทางความเนือย แหม...ก็ยังเหลืออีกตั้งสองวัน กว่าจะถึงวันหยุดสุดสัปดาห์นี่นา
เรื่องตื่นเต้นประจำวันน่ะเหรอ ไม่มีหรอก จะมีก็แต่ความหงุดหงิดใจเล็กน้อย กับการรอรถเมล์ เพื่อเดินทางไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า
ยืนรออยู่นาน เฝ้ามองรถเมล์ผ่านไปสายแล้วสายเล่า จนกระทั่งเห็น ปอ. คันสีส้มแล่นผ่านมา ไม่แน่ใจว่ารถสายดังกล่าว ผ่านหน้าห้างหรือไม่ แต่ฉันก็ก้าวขึ้นรถไปซะแล้ว
ขึ้นไปได้สองก้าว ดีที่ยังพอมีสติ เอ่ยปากสอบถามเส้นทางกับคุณพี่คนขับ ได้ความมาว่า รถไม่ผ่านหน้าห้างนะจ๊ะ
โวะ! หน้าแหกแล้วสิตรู จำต้องหันหลังกลับ ก้าวลงจากรถ และบังเอิญไปสบตาเข้ากับคุณพี่ผู้ชายที่ยืนรออยู่ตรงป้ายรถ พี่เค้าคงรู้แหละว่าฉันขึ้นรถผิดสาย แหม...อายเนอะ แต่ช่างเหอะ ทำเนียนๆ ไปยืนรอเหมือนเดิม เดี๋ยวพี่เค้าก็ลืมไปเองแหละน่า
ยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับร้องเพลง รอ ของ มาช่า วัฒนพานิช อยู่ในใจ ดูไร้ซึ่งความหวังสิ้นดี เออ...อารมณ์มันได้อยู่นะ ความหวังว่ารถเมล์จะมาในไม่ช้า เหมือนจะริบหรี่เหลือเกิน
"ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เราจะพบกัน"
หันไปมองรอบตัว เห็นคุณพี่ผู้หญิง มาดแม่บ้านเต็มเปี่ยมคนหนึ่ง กำลังยืนเลือกชิ้นปลาอยู่หน้าแผงขายของที่ตั้งใกล้กับป้ายรถเมล์
มองคุณพี่เลือกอยู่นาน หยิบถาดโน้น เปลี่ยนมาจับถาดนี้ เลือกไปมา คุณพี่คงกำลังตัดสินใจว่าชิ้นปลาจากถาดไหนจะถูกใจที่สุด จนฉันอดไม่ได้ที่จะต้องเหลือบมองหน้าแม่ค้า (ไม่ใช่อะไร กลัวแทนคุณพี่ว่าแม่ค้าจะหมดความอดทนน่ะเสะ)
เมื่อมองหน้าแม่ค้า ผิดคาดไปเล็กน้อย คุณแม่ค้ายังคงยิ้มแย้มแจ่มใส พูดคุยอย่างอารมณ์ดีกับลูกค้ารายอื่นๆ ที่มาเลือกซื้อผัก เฮ้อ...โล่งใจแทนคุณพี่แม่บ้านเลย (เผือกเรื่องคนอื่น เป็นงานของเรา)
จนพี่แม่บ้านพบชิ้นปลาที่เกิดมาเพื่อเธอเข้าแล้ว จ่ายเงินให้แม่ค้าก็แล้ว รถเมล์สายที่ฉันรอก็ยังไม่มาซะที ฮือ...หรือฉันควรล้มเลิกการไปเดินห้าง เปลี่ยนไปอุดหนุนผักและปลาที่แผงคุณแม่ค้า มุ่งหน้ากลับบ้าน ทำกับข้าวกินไปตามเรื่องตามราวดีหนอ
เหมือนฟ้าเบื้องบนจะไม่อยากให้ฉันได้แสดงฝีมือทำครัว ไม่ทันไร รถเมล์สายที่รออยู่ ก็ค่อยๆ มุ่งหน้าสู่ป้ายรถ ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว
เห็นดังนั้น ฉันเลยรีบโยนตะหลิวและผ้ากันเปื้อน ปลิวให้ว่อนไปในมโน กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง รีบเดินไปชิดริมถนน เพื่อรอรถเมล์มาจอดเทียบป้าย พร้อมกล่าวคำอำลาบรรดาข้าวโพด ผักกาดขาว มะเขือ พริก ปลาทูนึ่ง และชิ้นปลาในถาดโฟม (ที่จนบัดนี้ ฉันก็ยังคงไม่รู้ว่าคือปลาอะไร)
แผงขายของสด และคุณน้องแม่ค้าอารมณ์ดีจ๋า วันนี้ พี่ขอลาไปก่อนนะจ๊ะ
โอกาสหน้า ไว้เราค่อยพบกันใหม่
Source
Comments
Post a Comment