หากันจนเจอ

ในโพสต์ก่อนหน้า ฉันได้เล่าภารกิจตามหากระเป๋าที่ตรงใจไปแล้ว ทันทีที่เขียนเรื่องราวเสร็จเรียบร้อย ทำให้คิดถึงเพลงหนึ่ง ซึ่งอารมณ์เพลงน่าจะเข้ากับสถานการณ์พอสมควร

เที่ยวเฟ้นหากระเป๋า แต่ก็ยังไม่พบใบที่โดน

ความรู้สึกแบบ “โอ้! นี่แหละ สิ่งที่ข้าตามหามานาน” ยังไม่บังเกิดกับฉัน

เมื่อนั้น ท่อนเริ่มต้นของเพลง หากันจนเจอ จาก กบ เสาวนิตย์ และ กบ ทรงสิทธิ์ ก็ลอยมาตามลม

“สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย

อาจดูเหมือนเลื่อนลอย เกือบจะฝันไป”

นี่มันฝันที่ไม่เป็นจริงสินะ หามานานก็ยังไม่เจอ

“ตามหาเป๋าใบหนึ่ง ขนาดไม่ต้องใหญ่

แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ จะพบเป๋าใบนั้น”

พิโธ่พิถัง ฟ้าโปรดเมตตา ส่งกระเป๋าใบที่ถูกใจมาให้ฉันทีเถอะ

“อาจต้องหาตามไอจีมากหน่อย คงจะมีใบที่เข้าตา

มีแบบซิปปิดกระเป๋ามั้ยหว่า อย่า sold out ให้ฉันต้องหน่าย”

มันจะมีมั้ย จะได้เจอมั้ย กระเป๋าใบนั้นน่ะ

“อยากจะตามหาเป๋าให้เจอ มันนานแค่ไหนที่เสียเวลา

จะต้องเสิร์ชอีกนานไหม พูดมา กว่าจะมีเป๋าไว้สะพาย”

เอาแระ เริ่มออกอาการฮึดฮัด กระฟัดกระเฟียด น่าเป็นห่วงซะจริง

โถ! ใจเย็นก่อนนะเตง

“แค่อยากได้กระเป๋าใบหนึ่ง แต่ยังไม่เจอใบที่ตรงใจ

ก็ไม่รู้ว่าอีกนานหรือไม่ ได้แต่หวังว่าคงมีสักใบ...

ให้ควักตังค์ซื้อเลย”

เพลงจบ แต่ภารกิจในการตามหากระเป๋า ยังคงดำเนินต่อไป

Source

ภาพประกอบ: Photo by Artem Beliaikin from Pexels