หลายสิบปีมาแล้ว ฉันได้รู้จักกับบทเพลงหนึ่ง ซึ่งตอนฟังในครั้งแรกนั้น ช่างชวนให้ใจไขว้เขวซะเหลือเกิน
เหตุใดถึงรู้สึกเช่นนั้นน่ะหรือ ก็แค่ได้ยินอินโทรจากเสียงกีตาร์ เอิ่ม...ทำไมมันฟังดูเด๋อๆ เหน่อนิดๆ และ (เหมือนจะ) เพี้ยนหน่อยๆ แบบนั้นฟระ ราวกับผู้เล่นไม่ได้ตั้งใจเล่น แต่กำลังปรับจูนสายกีตาร์อยู่อย่างไรอย่างนั้น
หากแต่เมื่อแน่วแน่ในจุดยืน ตั้งใจฟังต่อไป จากความเหน่อ เด๋อ และเพี้ยน ค่อยปรับมาสู่โทนเสียงที่เข้าท่ามากขึ้นเรื่อยๆ
ต่อจากนั้น เสียงของนักร้องก็ตามมา
“นาน...เนิ่นนานเพียงใดใจยังตราตรึง
คืนหนึ่ง...ยังครุ่นคำนึงเรื่อยมา”
นี่เป็นหนึ่งเพลงในตำนาน ยุคสมัยที่ดนตรีแนว alternative rock กำลังเฟื่องฟู และฉันเชื่อว่า เสียงของนักร้องนำมาดเซอร์ ต้าร์ Barbies นั้น ทำเอาสาวๆ น้อยใหญ่ใจละลายมานับไม่ถ้วนแล้ว
“ตากลมๆ คู่นั้น ท่ามกลางแสงดาวพร่างฟ้า
แต่ตาของเธอ ช่างงามยิ่งกว่าดาวดวงใด”
ยิ่งเจอท่อนนี้เข้าไป โอย...สาวๆ ปาหัวใจให้พี่ต้าร์กันระรัวค่ะ
ยังจำได้ สมัยนั้นน่ะ เวลาร้องเพลงนี้ ใจฉันมักจะล่องลอย นึกถึงแต่หน้าหล่อเซอร์ของพี่ต้าร์ และกรอเทปฟังวนไปวนมาอย่างไม่รู้เบื่อ
“เพลงที่เธอเคยซึ้ง ที่ทำให้เธอชื่นใจ
ถ้อยคำทุกคำ ก็ยังฝังจำในหัวใจ”
ฟังเพลงไป ร้องไป แล้วก็ยิ้ม (อย่างเสียสติ) ไปพร้อมกัน
โวะ! ทำไมเขียนไปเขียนมา มันถึงออกไปในโทนจิตๆ ล่ะแกร๊
จริงสิ เสียงกีตาร์ที่เคยบอกว่าดูเหน่อในตอนต้นน่ะ พอมาถึงช่วงกลางเพลง โห...มันโดนมาก สลัดคราบความเนิร์ด เปลี่ยนมาเป็นความเท่ ความคูลได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“และในบางครั้ง อยากรู้ว่าเธอจะเคยไหม
แอบฮัมเสียงเพลงที่เคยซึ้งใจในค่ำคืน”
วุ้ย นั่นพี่ต้าร์กำลังถามฉันอยู่ใช่มั้ย แหม...เขินจัง
ทั้งที่เขิน แต่ฉันก็ค่อยๆ ข่มความอาย กระมิดกระเมี้ยนตอบออกมาด้วยเสียงเบาๆ ว่า เคยสิคะ ทั้งฮัม ทั้งมโนถึงความหล่อของพี่อยู่บ่อยไป (พร้อมทั้งกรีดร้อง ระบายความเขินอายอย่างบ้าคลั่งภายในใจ)
เผียะ! ตบหน้าเรียกสติตัวเอง
เพลงจบแล้ว ตื่นเหอะแก หลุดจากวังวนแห่งการมโนเพ้อเจ้อซะที
Source
Comments
Post a Comment