ไม้ล้มข้ามได้ คนล้ม...อย่ามอง

เรื่องน่าตื่นเต้นประจำวันพุธสำหรับฉัน เห็นจะเป็นการพลาดจากชานมไข่มุก เจ้าประจำที่กินอยู่แทบทุกวัน ฮือ...มีความโหยหาไข่มุกหนึบ หนึบ

ฉันเดินไปสั่งเครื่องดื่มอย่างเบิกบาน เจอกับแฟนคุณน้องคนขาย กำลังส่งยิ้มแห้งที่ดูเหมือนจะมีความลังเลใจผสมอยู่ในรอยยิ้มนั้น พร้อมกับบอกว่า “ไข่มุกหมดครับพี่”

แม้ได้ยินคำประกาศเช่นนั้น ฉันก็ (ยังคง) เฝ้าหวังแบบลมๆ แล้งๆ ว่า แฟนคุณน้องอาจเข้าใจผิด มันอาจจะยังพอมีไข่มุกเหลือมาถึงฉันบ้างล่ะน่า

ทว่า เมื่อได้รับการยืนยันจากคุณน้องผู้หญิง ใจมันก็ห่อเหี่ยว ฟีบลงทันใด แต่ก็ยังมีแก่ใจ เปลี่ยนจากการสั่งชานมไข่มุกมาเป็นชาไทย

เมื่อได้แก้วชาไทยมาอยู่ในมือ ก้มลงดูดไปหนึ่งอึก โอ๊ะ! อร่อยดีนี่นา ดีเหมือนกัน ต่อไปฉันจะได้มีตัวเลือกในการสั่งเพิ่มขึ้น

จากนั้น ฉันก็นั่งกินข้าวเย็นจนอิ่มหนำสำราญ เดินกลับบ้านพร้อมแก้วชาไทย เดินไป ดูดไปอย่างเพลิดเพลิน

ขณะเดินมาถึงทางเดินด้านหน้าที่มีบันไดเตี้ยๆ อยู่สามสี่ขั้น ไม่รู้เป็นเพราะพื้นลื่น หรือฉันก้าวพลาดไปเอง ทำให้เกิดเสียหลัก ไถลล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้าย (เออหนอคนเรา ขนาดบันไดมีอยู่ไม่กี่ขั้น ก็ยังอุตส่าห์เอาก้นไปประทับอีกเนอะ)

โชคดีที่บันไดบริเวณนั้น ไม่ได้สูงและชันมาก ทำให้ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แก้วชานมที่ถือไว้ ก็ยังอยู่รอดปลอดภัย ไม่หกกระจายลงพื้น

โชคดีกว่าที่ขณะนั้นฟ้ามืดแล้ว (หน้าหนาวก็งี้ มืดเร็ว) แถมยังไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านไปมา จะเห็นก็แต่คู่รักวัยรุ่นหนึ่งคู่ คุณพี่ยามที่กำลังทำหน้าที่โบกรถอย่างตั้งอกตั้งใจ รวมไปถึงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังแล่นอยู่บนถนนสามสี่คัน

เหอะๆ รอดแล้วตรู ความอับอายขายหน้านี้ ยังไม่กระจายเป็นวงกว้าง

เมื่อหันมองรอบตัว เห็นคุณน้องผู้หญิงวัยรุ่นและแฟนของเธอ จดๆ จ้องๆ ดูอาการของฉันอยู่ คุณน้องอาจกำลังตัดสินใจว่าจะเข้ามาช่วยพยุงมนุษย์ป้าเซ่อซ่าผู้นี้ดีหรือไม่ โอว...นี่ได้เจอวัยรุ่นน้ำใจงามไปอีก

ฉันเลยรีบตั้งสติ ลุกขึ้นมาจากบันไดขั้นสุดท้าย และหนีหายจากจุดเกิดเหตุอย่างว่องไว ไม่ทันได้สบตาคุณน้องและแฟนของเธอ

แหม...ก็คนมันอายนี่เนอะ บันไดเตี้ยออกอย่างนั้น ยังจะซุ่มซ่าม สะดุดได้อีก แถมไม่ได้สะดุดธรรมดา แต่ดันล้มก้นจ้ำเบ้าซะด้วย ไม่ป้าหนนี้ แล้วจะไปป้าตอนไหนกัน

นี่ถ้าบังเอิญจังหวะที่สะดุดล้ม มีผู้เห็นเหตุการณ์เยอะ ฉันคงแทบอยากแปลงตัวเป็นไส้เดือน แล้วดำดินหนีอายให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลย

ในเมื่ออาณาจักรไส้เดือน ยังไม่อ้าแขนเข้ารับฉันไปเป็นพวก สิ่งที่ทำได้ คงมีเพียงการอ้อนวอนในใจ

“อย่ามองมาทางนี้เลยจ้ะ ป้าโอเค”

แค่อายขนาดหนัก ก็เท่านั้น

Source

ภาพประกอบ: Photo by freestocks.org from Pexels