บางสิ่ง | Something

ห่างหายไปช่วงหนึ่ง และแล้ว...ฝนก็กลับมาโปรยปรายอีกครั้ง ฝนแถวบ้านฉัน ตกติดต่อกันมาสองวันแล้ว ในยามฝนตก สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่มักจะปรากฎตัว (แบบเงียบเชียบ) ตามทางเดิน ได้แก่ เจ้าหอยทากตัวเล็กตัวน้อย

ไม่แน่ใจว่าหอยทากนั้นมากับฝน หรือฝนเป็นตัวเรียกประชุมพลหอยทากกันแน่ แต่ในทุกฤดูกาลหอยทากบุก ฉันจำต้องกลายเป็นผู้ปลิดชีพน้องหอยทากแบบไม่ได้ตั้งใจเสมอ

ด้วยความที่เจ้าหอยทากมีขนาดเล็ก อีกทั้งสีของเปลือกหอยที่ห่อหุ้มตัวนั้น ค่อนข้างกลมกลืนไปกับสีพื้นดิน หากเดินอยู่ในที่มืดหรือไม่สังเกตให้ดี ก็นั่นเลย “แปร๊ะ” มาแล้ว...เสียงอันชวนสะดุ้งและสร้างความเจ็บปวดใจให้แก่ฉัน

ใช่ค่ะ มันคือเสียงของหอยทากที่โดนเหยียบ คาดว่าก่อนหน้านั้น เจ้าหอยทากตัวน้อย อาจกำลังครวญเพลงเป็นการเตือนเหล่ามนุษย์ผู้เลินเล่อ

“อาจไม่เคยอยู่ในสายตา เหมือนเธอไม่รู้ว่ากำลังหายใจ”

น่าน...รู้ซะด้วยนะว่าฉันเพิ่งเขียนถึงเพลงของ โมเดิร์นด็อก ไปแหมบๆ

จะว่าไป บางสิ่ง เป็นอีกหนึ่งเพลงโปรดของฉัน จากอัลบั้ม เสริมสุขภาพ ซึ่งเป็นอัลบั้มแรกของ โมเดิร์นด็อก ที่ออกในปี พ.ศ. 2537 โอว...ไม่น่าเชื่อ นี่ผ่านมา 26 ปีแล้วหรือนี่ ฟังตั้งแต่เด็กยันแก่เลยสินะ

เริ่มต้นเพลง ก็นั่นล่ะจ้ะ ประโยคข้างต้นที่น้องหอยทากคร่ำครวญเอาไว้ พร้อมเสียงที่ฟังดูคล้ายกับเครื่องดนตรีจำพวก pipe organ (อันนี้ไม่แน่ใจนะว่าใช่หรือไม่ เป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวของฉันว่าเสียงที่ได้ยิน มันดูไปในโทนนั้น)

จบประโยคแรกของบทเพลง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงในโทนสังเคราะห์ ฟังแล้วเหมือนเสียงแมลงกลางคืน อารมณ์ประมาณกำลังเฝ้ามองเจ้าหิ่งห้อยเปล่งแสงสีเหลืองอร่ามในยามค่ำ

เพียง “แปร๊ะ” เดียว เล่นเอาฉันรู้สึกผิดต่อเหล่าหอยทากยิ่งนัก ชวนให้มโนไปไกลว่า หลังจากนั้น เหล่าหอยทากทั้งหลาย คงจะร่วมประสานเสียงกันอย่างเสียใจสุดซึ้งกับการจากไปของเพื่อนร่วมสายพันธุ์

“อย่าบอกว่าเธอเสียใจ ก่อนนี้ไม่เคยจะสนใจ

จากเธอไปเมื่อไหร่ วันนั้น...แล้วเธอจึงจะเข้าใจ”

โอย...คือแบบ มันไม่ได้ตั้งใจเลย ได้โปรดยกโทษให้มนุษย์ผู้สำนึกผิดคนนี้ด้วยเถิด

นับเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสำหรับการกล่าวถึง บางสิ่ง เป็นอย่างยิ่ง เหตุผลข้อแรก คือ ฉันเพิ่งจะเขียนถึง ...ก่อน ไปเอง ส่วนเหตุผลสำคัญ นั่นเป็นเพราะเวลาฝนตกทีไร สายตาของฉันเป็นต้องสอดส่อง คอยมองหาเหล่าหอยทากตามพื้นดิน และเดินอย่างระมัดระวังในทุกย่างก้าว

“อาจไม่เคยอยู่ในสายตา เหมือนเธอไม่รู้ว่ากำลังหายใจ”

ประโยคแรกของบทเพลง เป็นท่อนที่โดนใจมาก เหมือนผู้แต่งเข้ามานั่งอยู่กลางใจฉันเลยทีเดียว แล้วคุณล่ะ เคยรู้สึกกันบ้างไหมว่าบางครั้งเราต่างหลงลืมสิ่งเล็กๆ แต่จำเป็นอย่างยิ่งยวดสำหรับการมีชีวิตอย่างการหายใจ

คนเราทุกคนต้องหายใจ การหายใจเป็นกระบวนการที่ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง (ก็ใช่น่ะเสะ ถ้าไม่ต่อเนื่อง แกก็คงม่องเท่งไปแล้ว) เป็นความต่อเนื่องที่ราวกับเป็นไปโดยอัตโนมัติ

เอาง่ายๆ เลย นอกเหนือไปจากการนั่งสมาธิ กำหนดสติให้อยู่กับลมหายใจเข้า-ออก มีใครเคยใส่ใจกับลมหายใจของตนเองกันบ้างหรือไม่

อืม...ใครมันจะมีเวลาทำอะไรแบบนั้นได้ตลอดเวลาเล่า ต้องทำนู่นนี่นั่น มากมายหลายอย่างในแต่ละวันนี่นา

นั่นคงเป็นความคิดของใครหลายคน (รวมถึงตัวฉันเองด้วย) และอาจเป็นเหตุผลที่ว่า เหตุใดผู้คน (เหมือนจะ) มองข้ามการหายใจ สิ่งธรรมดาสามัญแต่แสนสำคัญต่อชีวิตเหลือเกิน

บางสิ่ง จึงเป็นบทเพลงที่มาช่วยเตือนใจให้พวกเรากลับมาเห็นคุณค่าของสิ่งยิ่งใหญ่ที่เคยมองข้ามไปในบางครั้ง เคยไม่ใส่ใจในบางหน ฟังเพลงนี้แล้ว จะได้ดื่มด่ำทั้งความไพเราะของบทเพลง และได้ข้อคิดอีกด้วย (โห! พูดดูมีสาระเนอะ)

เอาล่ะ สาระหมดแล้ว ได้เวลากลับไปฟังเพลงต่อ

ทิ้งท้ายก่อนจาก ฝนตกช่วงนี้ ขอความกรุณา ระมัดระวังในการก้าวเดินสักนิด สังเกตเพื่อนต่างสายพันธุ์ตามพื้นดินสักหน่อยก็ดี

ฝากความขอบคุณ (ในนามของเหล่าพี่น้องหอยทาก) ไปยังทุกคนด้วย

Source

ภาพประกอบ: Photo by Min An from Pexels