วืด

คุณเคยวืดกันบ้างไหม หลายคนอาจสงสัย ไอ้ที่ว่าวืดน่ะ มันเป็นยังไง อันว่าความ “วืด” ในความหมายของฉัน มันคือความรู้สึกในแบบที่ว่า สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ อะไรประมาณนั้น

เชื่อว่าทุกคนน่าจะเคยมีประสบการณ์วืดกันมาบ้างไม่มากก็น้อย สำหรับวันวืดๆ ของฉัน มีตั้งแต่การวืดเล็กๆ น้อยๆ ยกตัวอย่างเช่น โยนขยะไม่ลงถัง ซึ่งเป็นการกระทำที่วอนหาเรื่องให้ตัวเองต้องไปตามเก็บเศษขยะที่โยนพลาด เพื่อหย่อนลงถังให้เรียบร้อยในภายหลัง (เฮ้อ...ถ้าเดินไปทิ้งลงถังแบบคนทั่วไปเขาทำกันตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้ว)

หรือจะเป็นการวืดในแบบที่สร้างความอับอายต่อตนเอง (และอาจเป็นพิษเป็นภัยต่อสายตาชาวบ้าน) อย่างการลืมรูปซิปกางเกง เดินผ่านผู้คนมากมาย ลมพัดเย็นสบาย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองโชว์กางเกงลิงต่อหน้าสาธารณชนเป็นที่เรียบร้อย โถ! ช่างน่าสงสารเหล่าผู้โชคร้ายที่ (บังเอิญ) ได้เห็นภาพ rare item ซะเหลือเกิน

เอิ่ม...ว่าแต่การลืมรูดซิปกางเกงน่ะ ดูจะไม่ใช่ความวืดสักเท่าไหร่นะ ต้องบอกว่าเป็นการกระทำไร้สติซะมากกว่า นั่นล่ะค่ะ ความวืดในแบบของฉัน ซึ่งบางอย่างก็เหมือนว่าจะไม่เข้าข่ายนิยามคำว่า “วืด” ในแบบคนทั่วไป

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา แวะทำธุระที่ธนาคารแห่งหนึ่ง ขณะที่คุณน้องพนักงานกำลังให้บริการฉันอยู่นั้น ในช่วงที่ธุรกรรมทางการเงินเกือบจะเสร็จสิ้นเรียบร้อย คุณน้องก็เอื้อมมือไปหยิบเครื่องเย็บกระดาษ หรือที่พวกเราเรียกกันติดปากว่าแม็กซ์ จากนั้นน้องพนักงานก็กดแม็กซ์ลงไป ณ มุมบนด้านซ้ายของกระดาษเอกสาร

ฉันที่กำลังจับตาดูกระบวนการทั้งหลายแหล่ทางฝั่งคุณน้องอยู่หน้าเคาน์เตอร์อย่างเพลิดเพลิน ไล่มาตั้งแต่การคีย์ข้อมูลตัวเลขเข้าระบบ การก้มหน้าก้มตาเขียนรายละเอียดยิบย่อยลงในเอกสาร จากนั้นจึงหยิบตราประทับอันใหญ่มาปั๊มบนแผ่นกระดาษ เมื่อเห็นคุณน้องหยิบแม็กซ์ ก็เฝ้ารอฟังเสียงไส้แม็กซ์ที่ถูกเย็บเข้ากับกระดาษ

ปึ้ก! อืม...แม็กซ์ที่คุณน้องใช้ มันยี่ห้ออะไรกันนะ ทำไมถึงให้เสียงละมุนปานนั้น เป็นโทนเสียงที่นุ่มนวลกว่าที่คิดไว้ เหอะๆ ใช่ที่ไหนเล่า สาเหตุที่ได้ยินเสียงเบากว่าปกติน่ะ เป็นเพราะไส้แม็กซ์มันหมดต่างหาก

เงยหน้าขึ้นมองคุณน้อง เห็นเธอทำหน้ากึ่งผิดคาดกึ่งเซ็ง จังหวะนั้น ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณน้องพนักงานผู้นั้นเป็นอย่างดี อินกับสถานการณ์ที่ตนเองเป็นเพียงผู้ร่วมรับรู้ ราวกับว่าตัวฉันเอง เป็นคนกดแม็กซ์อันนั้นเลยก็ว่าได้

ที่อินขนาดนั้น ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ตัวฉันเองน่ะ เคยผ่านความวืดเช่นเดียวกันกับคุณน้องพนักงานธนาคารผู้นั้นมาแล้ว ช่างเป็นความวืดที่ไม่พึงปรารถนา ทิ้งร่องรอยความหงุดหงิดเอาไว้ในใจ ยังจำได้ถึงสัมผัสอันว่างเปล่าจากตัวแม็กซ์ไร้ไส้ ส่งผ่านมาสู่แผ่นกระดาษ เป็นปึ้กเบาๆ ที่น่าขัดใจยิ่งนัก

คุณล่ะ เคยวืดกับอะไรกันบ้าง เพื่อนโยนของให้แล้วรับพลาด เดินสะดุดจนหน้าคะมำ ไปกดน้ำในแคนทีนแต่น้ำหมดแกลลอน ร้านอาหารที่อยากกิน ดันหยุดในวันที่ตั้งใจไปกิน เสื้อผ้าตัวที่หมายตาไว้ ไม่มีขนาดที่ต้องการ ฯลฯ

ร้อยพันความวืดที่อาจจะก่อความขุ่นมัวในจิตใจ แต่หากผ่านพ้นความวืดๆ เหล่านั้นมาได้ เพื่อเดินหน้าเข้าสู่เฟสไม่วืด เชื่อเถอะว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกอิ่มเอม และมองเห็นคุณค่าของสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวันมากยิ่งขึ้น

แม้จะเป็นสิ่งเล็กน้อยอย่างไส้แม็กซ์ก็ตามที เอ...เดี๋ยวคงต้องตุนไส้แม็กซ์เก็บเข้าลิ้นชักไว้ก่อนดีกว่า

Source

ภาพประกอบ: Photo by Dom J from Pexels