ร่มกับวิน

สวัสดีวันพุธ วันที่ฝนตกปรอยๆ เกือบทั้งวัน อากาศแสนจะอึมครึม ชวนให้เอนหลังนอนเป็นอย่างยิ่ง แต่เหมือนฟ้าฝนจะกลั่นแกล้งกัน เพราะฉันจะต้องออกไปทำธุระข้างนอก ท่ามกลางความมัวซัวแบบนี้นี่แหละ

อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กางร่มประจำตัวออกจากบ้าน ด้วยความที่ต้องรีบไปให้ถึงที่หมาย วันนี้ฉันจึงเมินรถสองแถวสีแดง พาหนะคู่ใจ แล้วเดินจ้ำ เพื่อไปโบกน้องวินให้ซิ่งพาไปส่งยังจุดหมายปลายทางโดยเร็ว

ทว่า คุณน้องคันที่โบกมาได้นั้น น่าจะเป็นวินสาย slow life เพราะน้องไม่รีบเร่งใดๆ ทั้งสิ้น (เข้าใจว่าฝนตก น้องเลยต้องระมัดระวัง ปลอดภัยไว้ก่อน) เมื่อฉันนั่งซ้อนท้ายแล้ว น้องเค้าก็ค่อยๆ ขี่รถออกไปแบบสบายอกสบายใจ ราวกับจะให้ฉันชมนกชมไม้ตามรายทาง เอ่อ น้องจ๊ะ อันที่จริง พี่ก็เป็นคนรักธรรมชาติอยู่บ้างนะ แต่น้องช่วยเร่งความเร็วอีกนิดได้มั้ยจ๊ะ (แน่นอนว่าเป็นการคิดในใจ ไม่ได้พูดออกไปแต่อย่างใด)

คุณน้องขี่รถไปด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายก็สาละวนอยู่กับการปรับสายหมวกกันน็อก ความเร็วในการขับขี่อยู่ในระดับเต่าวิ่งมาราธอน เอาเลยจ้า ตามสบายเลย น้องคงมีความสุข แต่ผู้โดยสารอย่างพี่ หัวเริ่มจะแฉะแล้วจ้ะน้อง

ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดากันได้ ฉันไปถึงที่หมายด้วยสภาพเสื้อผ้าและใบหน้าเปียกไปด้วยน้ำฝน ขณะที่น้องวินเต่าคันนั้นค่อยๆ ขี่รถจากไป หลังจากทำธุระเสร็จ ฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้นแล้ว ทำไงดีฟระ จะนั่งสองแถวกลับบ้าน ก็ยังไม่มาซะที

สายตาเหลือบไปเห็นน้องวินอีกคนหนึ่งหน้าร้านสะดวกซื้อ โดยน้องวินคนนี้กำลังสวมเสื้อพลาสติกใสกันฝนคลุมตัวอยู่อย่างทุลักทุเล เมื่อสบตากับคุณน้อง ฉันจึงยกมือส่งสัญญาณว่าจะใช้บริการ คุณน้องเห็นดังนั้นก็พยักหน้าตอบรับ เฮ้อ! โล่งใจไปที มีรถกลับบ้านแล้ว

เมื่อขึ้นซ้อนท้าย ฉันจึงตระหนักว่า ในขณะที่เหล่าน้องวินปลอดภัยหายห่วงจากสายฝนในระดับหนึ่ง ทั้งจากหมวกกันน็อกที่ใส่อยู่ และเสื้อกันฝนเหมือนอย่างที่คุณน้องวินคนที่สองสวมใส่นั้น ผู้โดยสารอย่างฉันน่ะ ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก

ด้วยระยะทางโดยสารที่ไม่ไกลมาก ตำรวจ จราจร (คง) ไม่หันมาจับ ทำให้วินบางคันไม่มีหมวกกันน็อกสำหรับผู้โดยสาร ไอ้ครั้นจะกางร่มหลบฝนขณะกำลังนั่งโดยสาร มันก็ทำไม่ได้ซะด้วย เสื้อกันฝนอะไรก็ไม่ได้พกมา ต้องยอมเปียก ชื้น แฉะแบบไม่เต็มใจ

ตอนนั้นฉันนึกอยากเนรมิตให้บนท้องฟ้ามีสายพานร่มมาช่วยกำบังสายฝนที่หล่นโปรยปรายซะเหลือเกิน จะได้ไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดกับความเปียกที่ตัวเองไม่ได้ร้องขอ อืม...สายพานร่ม พูดแล้วอยากกินซูชิ (เกี่ยวกันมั้ยเล่า)

กลับมาสู่ความเป็นจริง ตอนนี้เสื้อที่ใส่อยู่คล้ายมีลวดลายใหม่ เป็นวงๆ จากน้ำฝน หัวก็เปียก หน้าก็เปียก เออ...ช่างมันเหอะ ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้ คิดซะว่า มันคือความสวยแบบชื้นๆ ดู indy ไปอีกแบบนะ (แกควรแยกให้ออกระหว่าง indy และกระเซอะกระเซิง)

คงต้องร้องเพลง Umbrella ของ Rihanna ในเวอร์ชัน BKK Remix แบบปลงๆ

“The rain is falling, and I’m a passenger

Can’t tell this guy to ride faster

Wondering I’ll get soaked in the rain

Will the driver ever notice I nearly go insane?

Now that it’s pouring more than ever

How can I escape from this bad weather?

Don’t think I can use my umbrella

Don’t think I can use my umbrella, ella, ella, eh, eh, eh

I miss my umbrella, ella, ella, eh, eh, eh”

Source

ภาพประกอบ: Photo by Matthew T Rader from Pexels