เมล์เล็ก & บทกลอน

จากที่เมื่อวานได้เล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ฟังเพลงมิติใหม่บนเมล์เล็ก นั่นทำให้ฉันนึกถึงบทกลอนที่ตนเองเคยแต่งเอาไว้เมื่อหลายปีมาแล้ว ดูท่าว่าฉันกับเมล์เล็กจะมีความผูกพันกันมาแสนนาน ถึงขนาดเก็บเรื่องราวเอามาแต่งกลอนได้ (เพ้อมากแกเนี่ย)

หากใครเคยอ่านเรื่อง “รถเมล์ เรือ และความเอื้อเฟื้อที่ไม่จำเป็น” มาก่อนหน้านี้แล้ว อาจจะพอคุ้นกับประโยคแปลกประหลาดอย่าง “น้องล้ม เมล์เล็กแยก” ที่ฉันได้เล่าเอาไว้ และน่าจะทราบถึงที่มาของประโยคดังกล่าว (ใครไม่เคยอ่าน ตามไปอ่านย้อนหลังได้นะจ๊ะ)

ส่วนที่มาของกลอนบทนี้ เกิดจากการที่ฉันได้รับนิตยสารแจกฟรีบนสถานีรถไฟฟ้า ก็ฉันมันเป็นพวกชอบของแจก ของฟรีไง ใครยื่นอะไรมาก็รับเอาไว้ด้วยความยินดี

ครั้งหนึ่งเคยยื่นมือไปรับสติกเกอร์ที่เค้าแจกบนสะพานลอย ด้วยความที่คิดเอาเองว่าฟรี ที่ไหนได้ ทันทีที่ยื่นมือไปรับของ คุณน้องคนแจกบอกสิบบาทค่ะ พร้อมทำท่าทางรอคอยเงินสิบบาทจากฉัน ส่วนฉันน่ะเหรอ เหวอไปเลยสิคะ ประมาณว่า “อ้าว ไม่ฟรีเหรอเนี่ย” จากนั้นสติและความงกก็เริ่มทำงาน ฉันเลยยื่นสติกเกอร์แผ่นนั้นคืนกลับไปยังคุณน้องคนแจก (แบบน้องคงสรรเสริญเยินยอ พร้อมให้พรฉันอยู่ในใจแหละ เหอะๆ)

โอ๊ย! นอกเรื่องอีกแล้ว กลับมาที่นิตยสารแจกฟรี หลังจากที่ได้มาและเปิดอ่านเนื้อหาด้านใน ฉันเลยได้เห็นภาพน่าสนใจภาพหนึ่งในหน้านิตยสาร เป็นภาพที่เห็นแล้วอินตามทันที แบบมีประสบการณ์ตรงไง เลยรู้สึกคล้อยตามแบบไม่มีข้อกังขา

หลังจากเห็นภาพนั้น พร้อมกับคำบรรยายสั้นๆ ที่ประกอบอยู่ในภาพ ทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจ สมองแล่นจนต้องไปหยิบกระดาษ ปากกาเอามาแต่งเป็นบทกลอนที่สอดคล้องกับภาพดังกล่าว

เอาล่ะ ด้านล่างนี้คือ “โคลงน้องล้ม เมล์เล็กแยก” ที่ฉันได้แต่งเอาไว้ในตอนนั้น เพื่อสดุดีคุณงามความดีของรถเมล์เล็กทั่วราชอาณาจักร ขอเชิญอ่านกันได้ตามอัธยาศัย

“อันว่าเมล์เล็กล้วน          เขียวดี บายตา

ยามเมื่อจอดเทียบท่า     ก้าวขึ้น

คนขับแสนสุภาพ            เร่งมา บึนบึน

ปล่อยควันดำตะลึง          คันหลัง ดมไป

ขึ้นได้พบกระเป๋า            มาเฟีย แน่แท้

ไม่เว้นแม้เด็กแก่              ชิดใน

แม้นใครต้องการลง       อย่านิ่ง นอนใจ

กดกริ่งให้ไวไว                ไม่งั้น เลยแฮ”

คนที่อ่านกลอนบทนี้แล้ว มีรอยยิ้มบางเบาอยู่ที่มุมปาก แสดงว่าคุณเองก็น่าจะเคยมีประสบการณ์คล้ายคลึงกันกับฉันสินะ (ตรงเข้าไปจับมือ บีบไหล่ด้วยความเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี)

ขอบอกกล่าวเพิ่มอีกสักนิด (เผื่อใครไม่เคยนั่งเมล์เล็ก) ปัจจุบันเมล์เล็กได้เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นส้มเรียบร้อยแล้ว แต่สมองของฉันยังคงมีภาพ ‘เขียวนรก’ เป็นตราประทับอยู่ในใจ เหมือนกับสีเขียวกลายเป็นสัญลักษณ์ของเมล์เล็ก แบบถ้าไม่เขียว จะไม่รู้สึกนรก อะไรเทือกนั้น (ซึ่งไม่จริงแต่อย่างใด ถึงจะเป็นสีส้ม มันก็ยังคงความนรกอยู่ดีนั่นแหละ)

ทั้งนี้ทั้งนั้น เพื่ออรรถรสในการเข้าถึงบทกลอนบทนี้ ฉันจึงได้นำภาพประกอบจากนิตยสารแจกฟรีในครั้งนั้น ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งแรงบันดาลใจ ช่วยให้ฉันสามารถแต่งกลอนบทนี้ แปะเอาไว้ที่ด้านล่าง เพื่อให้ผู้อ่านได้รับชมกันด้วย

หวังว่าคงทำให้ผู้อ่านเพลิดเพลินได้บ้างไม่มากก็น้อย (ถ้าไม่เพลินล่ะ เอ่อ...ก็แกล้งเพลินไปละกันเนอะ)

ราตรีสวัสดิ์ หลับฝันดีกันทุกคน

Sources

ภาพประกอบ: Photo by Pixabay from Pexels

ภาพประกอบบทกลอน: นิตยสารแจกฟรี

ภาพบทกลอน: My own collection