ร้านบะหมี่เคลื่อนที่

ช่วงฉันอยู่ชั้นประถม จำได้ว่าในเกือบทุกเย็น แม่มักจะซื้อกับข้าวมาจากข้างนอก โดยอาหารที่แม่ซื้อมา จะมีทั้งอาหารสำหรับผู้ใหญ่และอาหารเด็กของฉันกับน้อง

ร้านที่แม่เป็นลูกค้าประจำคือ ร้านราดหน้ายอดผักหน้าปากซอย อาหารของร้านนี้ ไม่ต้องเสียเวลาเดา ก็ราดหน้านั่นแหละ แม่มักจะซื้อเส้นใหญ่ราดหน้ามาให้ฉันกับน้อง บางครั้งก็มีผัดซีอิ๊วของแม่กับพ่อด้วย

นอกจากราดหน้า ร้านนี้ก็ยังขายข้าวหมูแดง ข้าวหมูกรอบ หรือว่าพวกข้าวต้มก็มีนะ ฉันมั่นใจว่าถ้าสมัยนั้นมีการมอบบัตรสมาชิกของร้านให้กับลูกค้า แม่จะต้องได้บัตรแน่นอน เพราะอุดหนุนแทบจะทุกเมนูที่มีในร้านเลย จำได้ว่าสมัยนั้น กินอาหารจากร้านนี้วนเวียนเมนูไปมา วันนี้ราดหน้า มะรืนข้าวต้ม อีกวันข้าวหมูกรอบ กินวนไปค่ะ

รสชาติอาหารของร้านนี้ มันก็อร่อยดีอยู่หรอก แต่เมื่อกินเป็นประจำ บ่อยครั้งเข้า มันก็เบื่อได้เหมือนกัน พอเริ่มโต ฉันเลยออกอาการห่างกันสักพักกับร้านราดหน้าเจ้านี้ (ซึ่งถือว่าเป็น “สักพัก” ที่นานเอามากๆ เลยล่ะ กินเวลาหลายปีทีเดียว) แบบว่าแค่พูดชื่อเมนูอาหารขึ้นมา ก็เบื่อและเอียนจนไม่อยากได้ยิน และไม่อยากกินอีกต่อไป

ในบรรดาอาหารทั้งหมดที่แม่เคยซื้อมาให้กิน มีอยู่ร้านหนึ่งที่ฉันชอบมาก นั่นคือร้านขายบะหมี่ ซึ่งไม่มีช่ื่อร้านแต่อย่างใด เพราะทางร้านไม่ได้เป็นร้านห้องแถวเหมือนร้านอื่นๆ แต่เปิดกิจการบนรถกระบะ โดยใช้พื้นที่ส่วนหลังของรถเป็นที่ตั้งอุปกรณ์ทุกอย่าง ทั้งหม้อใบใหญ่ที่เอาไว้ต้มน้ำซุปและลวกบะหมี่ เขียงหั่นหมู มีด ตู้กระจกใสที่วางบะหมี่ หมูแดง เกี๊ยว ผัก และวัตถุดิบที่จำเป็นในการทำบะหมี่ รวมไปถึงจาน ชาม ช้อน ส้อม ตะเกียบ โต๊ะ เก้าอี้

สมัยก่อนฉันไม่ค่อยจะเห็นร้านที่มีลักษณะแบบที่ว่านี้ คือเป็นร้านเคลื่อนที่ ตั้งขายของอยู่บนรถ ทำเลประจำของร้านบะหมี่ร้านนี้ อยู่ตรงบริเวณถัดจากคิวรถสองแถว คุณลุงเจ้าของรถและเจ้าของร้านบะหมี่ จอดรถตรงนั้นเมื่อไหร่ จึงมีการนำโต๊ะ เก้าอี้ออกมาตั้งในบริเวณนั้น ใครอยากกินก็เดินไปสั่งอาหารที่รถ และมานั่งรอที่โต๊ะที่มีอยู่สองสามตัวนั่นแหละ

รสชาติอาหารเป็นอย่างไร มันก็นานมาก จนชักจะเลือนๆ ไปเหมือนกัน เพราะสิ่งที่ทำให้เด็กอย่างฉันจดจำร้านนี้ได้ น่าจะเพราะความแปลกตาที่ขายอาหารบนรถมากกว่า แต่เหมือนจะยังคงจำได้ว่า น้ำซุปของร้านลุงอร่อยอยู่นะ และเมนูโปรดของแม่ก็คือ เกี๊ยวน้ำ (อันที่จริง ฉันคิดว่าแม่น่ะชอบเมนูทุกอย่างที่มีน้ำ เพราะจะได้ซดคล่องคอ)

อย่างที่บอกว่าส่วนมากแม่จะซื้ออาหารจากข้างนอก เพื่อเอามานั่งทานข้าวเย็นกันที่บ้าน แต่บางครั้งแม่กับพ่อก็พาฉันออกไปนั่งทานที่รถบะหมี่เคลื่อนที่ อืม...ช่างเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเด็กประถมมาก ได้แต่มองรถกระบะที่เปิดไฟไว้สว่างจ้าด้วยความมหัศจรรย์ใจ รวมทั้งกวาดตามองตู้กระจกใสที่ใส่วัตถุดิบและหม้อน้ำซุปหม้อใหญ่ ดูแล้วก็รู้สึกตื่นเต้น และคิดว่านั่นคงเป็นองค์ประกอบที่ช่วยเพิ่มความอร่อยในการกินขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

จำไม่ได้เหมือนกันว่าคุณลุงเจ้าของร้านบะหมี่เคลื่อนที่เลิกขายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แบบพอรู้ตัวอีกที ก็ไม่เห็นรถของคุณลุงแล้ว ภายหลังจากนั้นก็มีบะหมี่เจ้าอื่นที่ใช้ทำเลเดิมของร้านคุณลุงมาเปิดขายแทน

ร้านบะหมี่เจ้าใหม่ที่มาแทนร้านคุณลุงก็ทำบะหมี่พอกินได้อยู่ ทว่า สิ่งที่ทดแทนกันไม่ได้ คือรสชาติของน้ำซุปที่ไม่กลมกล่อมเหมือนของคุณลุง และสิ่งที่ขาดหายไปในความรู้สึกของฉันนับแต่นั้น นั่นก็คือภาพของรถกระบะสีเขียวขี้ม้า เปิดไฟสว่างจ้า พร้อมควันกรุ่นออกมาจากหม้อต้มน้ำซุป ราวกับว่าความอบอุ่นบางส่วนที่ได้จากการกินบะหมี่และน้ำซุป ได้จากไปพร้อมกับรถกระบะของคุณลุงคันนั้นด้วย

ปัจจุบันนี้ คาดว่าคุณลุงน่าจะเลิกขายไปนานแล้ว (หรืออาจจะให้ลูกสาวสานต่อกิจการรึป่าว) แต่ก็ไม่รู้จะไปหากินบะหมี่ลุงได้จากที่ไหน เพราะไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย ฉันจึงทำได้เพียงคิดถึงความรู้สึกยามที่ได้ซดน้ำซุปฝีมือคุณลุง และเก็บบันทึกความกลมกล่อมนั้นไว้ในความทรงจำ

ความทรงจำที่มีกลิ่นหอม อบอุ่น และชวนให้เจริญอาหาร

Source

ภาพประกอบ: Photo by Buenosia Carol from Pexels