เป๊าะแป๊ะ

ฉันมีงานอดิเรกอย่างหนึ่งที่ชอบทำ อันที่จริง สิ่งนี้ไม่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นงานอดิเรกด้วยซ้ำ น่าจะเป็นกิจกรรมที่เอาไว้ทำฆ่าเวลาซะมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่เฉยๆ ไม่มีอะไรทำ เมื่อคิดอะไรไม่ออก หรือเมื่อต้องการความผ่อนคลาย กิจกรรมนี้ ดูจะเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ฉันชอบทำ

กิจกรรมที่ว่านี้คือ การบีบแผ่นพลาสติกกันกระแทก คิดว่าทุกคนคงรู้จักสิ่งของชิ้นนี้กันเป็นอย่างดี ฉันมักจะพบเจอเจ้าสิ่งนี้ติดมาด้วยกันกับข้าวของประเภทเครื่องใช้ไฟฟ้า รวมไปถึงอุปกรณ์อีกมากมายหลายอย่าง  แม้กระทั่งการสั่งซื้อหนังสือออนไลน์ ฉันก็ยังได้เจอเจ้าพลาสติกกันกระแทกที่ถูกห่อเอาไว้กับหนังสือ เพื่อกันความเสียหายในระหว่างการขนส่ง

หน้าตาเจ้าพลาสติกกันกระแทก เป็นแผ่นพลาสติกใส มีเม็ดพลาสติกขนาดเล็กจำนวนมากที่เรียงเป็นแถวติดกันอย่างเป็นระเบียบ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเวลาคนอื่นเจอสิ่งของชิ้นนี้ แต่ละคนมีวิธีจัดการกับมันอย่างไร แต่สำหรับฉันแล้ว เมื่อได้เห็นเม็ดพลาสติกใสๆ จำนวนมากครั้งใด จะรู้สึกขึ้นมาว่าจะต้องไปบีบเม็ดพลาสติกใสพวกนั้นให้หมดสิ้นแบบราบคาบ

อารมณ์ประมาณต้องทำหน้าที่ปฏิบัติภารกิจในการทำลายแผ่นพลาสติกที่เต็มไปด้วยเม็ดใสพวกนั้นให้หมดสิ้น จึงจะบรรลุวัตถุประสงค์ (วัตถุประสงค์เพี้ยนอะไรแบบนี้เนี่ย) เรียกว่าเม็ดแตกไม่หมด ฉันก็ไม่เลิก ยังคงตั้งหน้าตั้งตาบีบมันต่อไป ขณะเดียวกัน หูก็ได้ยินเสียงเป๊าะแป๊ะที่เกิดจากการบีบไปด้วย ซึ่งความถี่ของเสียง “เป๊าะแป๊ะ” ขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นฉันขยันบีบเม็ดเหล่านั้นให้แตกแค่ไหน

แบบถ้าเก็บกดมาก เสียงที่ได้ยินก็จะมาถี่ระรัว แป๊ะๆๆ กันเลยทีเดียว แต่ถ้าอยู่ในโหมดอารมณ์ปกติ ความถี่ของเสียงเป๊าะแป๊ะจะอยู่ในระดับค่อนข้างปกติ ไม่รัวเป็นปืนกล แต่ไม่ว่าอย่างไร ฉันยังคงยึดหลักการเดิม นั่นคือจะต้องบีบให้แตกหมดทุกเม็ด อย่าเหลือไว้แม้แต่เม็ดเดียว ภารกิจ (ที่แสนจะไร้สาระ) นี้ จึงจะถือว่าเสร็จสิ้นสมบูรณ์

ช่วงนี้หนังสือหลายเล่มที่ฉันสั่งจากร้านออนไลน์ เริ่มทยอยมาส่งบ้างแล้ว ฉันจึงมีแผ่นพลาสติกกันกระแทกให้บีบเล่นแทบทุกวัน จนขณะนี้แทบจะบีบไม่หมดแล้ว (ส่วนหนังสือน่ะเหรอ ไม่ต้องไปพูดถึง ดองต่อไปสิคะ)

ไม่ได้การล่ะ! แบบนี้เห็นจะต้องเร่งมือ เร่งความเร็วในการทำลายเม็ดพลาสติกพวกนั้นโดยไว (แกพูดเหมือนมันจะบุกมาทำลายโลก แล้วแกมีหน้าที่กวาดล้างมันให้สิ้นซากก่อนเจ้าเม็ดพลาสติกใสพวกนี้จะก่อความเสียหายให้แก่มวลมนุษย์เลยนะ เพ้อเจ้อจริงๆ เลย)

งั้นวันนี้ คงต้องขอลากันไปแต่เพียงเท่านี้ เนื่องจากยังคงมีภารกิจสำคัญที่ต้องสานต่อให้ลุล่วง หากภารกิจเสร็จสิ้นสมบูรณ์เมื่อไหร่ ฉันคงโล่งใจและสบายใจเป็นอย่างมาก

เขียนไปเขียนมา ทำไมมันถึงให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ากิจกรรมการบีบเม็ดพลาสติกเพื่อความเพลิดเพลิน กลายเป็นภารกิจชวนเครียดไปได้ฟระ

ป.ล. มีใครชอบบีบเจ้านี่เหมือนฉันกันบ้างไหม

Source

ภาพประกอบ: Photo by rawpixel.com from Pexels