สามฤดู

ช่วงนี้เมื่อตื่นนอนในตอนเช้า (ขอย้ำว่าเวลาเช้าตรู่จริงๆ นะ ไม่ใช่เช้าแบบ 10 โมงกว่าแล้วมโนไปเองว่ายังเช้าอยู่) ฉันจะรู้สึกได้ถึงลมเย็นที่พัดมากระทบขาในเวลาที่เปิดประตูมุ้งลวดออกไปข้างนอก

นี่คงเป็นหน้าหนาวในเมืองไทย เป็นความหนาวนิด เย็นหน่อย ให้ชาวกรุงได้กระดี๊กระด๊า อันที่จริงแล้ว ฉันไม่ค่อยชอบอากาศหนาวสักเท่าไหร่นะ เหมือนกับว่าความหนาวระดับที่เรียกได้ว่าอนุบาลนี้ จะทำให้อาการขี้เกียจอาบน้ำกำเริบ

ยิ่งอากาศหนาวเท่าไหร่ ฉันยิ่งไม่อยากให้ร่างกายสัมผัสโดนน้ำมากเท่านั้น เปล่านะ ฉันไม่ได้เป็นโรคกลัวน้ำแต่อย่างใด เพียงแต่เป็นมนุษย์ (จัดว่า) ประหลาดที่ไม่ชอบใช้เครื่องทำน้ำอุ่น ได้แต่ทนอาบน้ำที่เก็บสะสมอยู่ในแท็งก์น้ำนอกบ้าน ซึ่งเป็นธรรมดาที่น้ำในแท็งก์ มันเป็นน้ำเย็น เย็นเจี๊ยบเลยล่ะ บรึ๋ยๆๆ แค่คิดก็หนาวแล้ว

ฤดูหนาวจึงไม่ใช่ฤดูที่ฉันรัก [เพลงประจำฤดู: ลมหนาว]

เมื่อฤดูร้อนมาเยือน ความรู้สึกราวกับสลับขั้วก็ได้บังเกิดกับฉัน จะหมกตัวอยู่แต่ในบ้านก็ร้อน (ถ้าไม่ได้เปิดแอร์นะ) พอออกมาข้างนอก คิดว่าจะช่วยคลายร้อน บางครั้งกลับยิ่งรู้สึกร้อนกว่าเดิมซะอีก ไหนจะเหงื่อที่ไหลออกมาตามตัว น่าหงุดหงิดเหลือหลาย

ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงฤดูร้อนยังเป็นช่วงที่ฉันจะต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในเรื่องอาหารการกิน ขืนกินอะไรแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ รับรองท้องไส้ปั่นป่วนแน่นอน มีครั้งหนึ่งที่ฉันกินอะไรเข้าไปก็ไม่รู้ แล้วเกิดอาการท้องเสีย วันนั้นทั้งวันได้แต่นอนหมดแรงเป็นแผ่นกระดาษซีดๆ อันว่างเปล่าอยู่บนเตียง

แสงแดดในช่วงหน้าร้อน มีความแตกต่างกับแดดหน้าหนาว ขณะที่แดดหน้าหนาวจะแรงมากในช่วงกลางวัน เป็นแดดที่แรงแบบแห้งๆ แต่แดดหน้าร้อนนั้น มันไม่แห้งเอาซะเลย แผดมาแต่ละครั้ง ถ้าเลี่ยงแดดไม่พ้น จะได้เหงื่อที่ทำให้รู้สึกเหนียวตัวมาเป็นของแถมเสมอ อี๋...เหนอะหนะมาก

ฤดูร้อนจึงไม่เป็นที่ชื่นชอบของฉันเช่นเดียวกัน [เพลงประจำฤดู: ฤดูร้อน]

เข้าสู่หน้าฝน ฤดูแห่งความเฉอะแฉะและเอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้ หากฝนตกตอนวันหยุด การได้ฟังเสียงสายฝนที่กำลังตก ขณะที่นอนอยู่บนเตียง พร้อมกับการเฝ้ามองเม็ดฝนที่ตกอยู่ด้านนอก มันก็ดูจะเป็นชีวิตที่สงบดี (ถ้าฝนตกไม่หนักมากนะ)

แต่เหตุไฉน ฟ้าฝนถึงไม่ค่อยจะเป็นใจก็ไม่ทราบได้ มักจะแห่กันตกลงมาตอนช่วงเวลาใกล้เลิกงาน บางวันฟ้าใสทั้งวันเลยนะ พอตกเย็น มาแล้วค่ะ ครึ้มมาแต่ไกล และเพียงชั่วครู่ สายฝนก็สาดลงมาแบบไร้ซึ่งความเมตตาต่อมนุษย์ตาดำๆ เช่นฉัน

วันไหนฟ้าพิโรธ ส่งฝนมาตกในตอนเช้า ช่วงที่กำลังออกเดินทางไปทำงาน แน่นอนว่าวันนั้นสภาพการจราจรบนท้องถนนคงหนักหนาสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อไปถึงหน้าออฟฟิศ วันนั้นฉันจะได้พบกับคอลเลกชันร่มหลากสี หลายแบบที่ถูกกางไว้ เพื่อรอให้แห้งสนิท จึงจะได้พับเก็บ บรรดาร่มเหล่านั้น ถือเป็นสีสันในวันที่อากาศขมุกขมัว เห็นแล้วช่วยให้จิตใจแจ่มใสขึ้นมาหนึ่งขีด

ฤดูฝนเหรอ ฉันว่ามันก็เปียกแฉะเกินไปนิด [เพลงประจำฤดู: ฤดูที่ฉันเหงา]

แล้วอย่างนี้ แกชอบฤดูอะไรกันเล่า นี่มันก็หมดทุกฤดูแล้วนะ เออ! จริงสินะ แต่...ทำไมฉันต้องเลือกด้วยล่ะ ถึงเลือกได้ แล้วยังไงล่ะ ขึ้นชื่อว่าอากาศ จะไปเอาแน่เอานอนกับมันไม่ได้หรอก ได้แต่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในตอนนั้นแทน

หนาวเหรอ หาอะไรอุ่นๆ กินสิ ร้อนใช่มั้ย เดินไปกินไอติม หรือแตงโมสักลูกก็น่าจะช่วยได้ (ใครมันจะบ้ากินเข้าไปทั้งลูกกันเล่า) หรือถ้าฝนตก กินอะไรเปรี้ยวๆ แซ่บๆ ก็น่าจะหายจากอาการง่วงเหงาหาวนอนได้บ้าง

เอ่อ...พูดเรื่องฤดูกาลอยู่ดีๆ ทำไมถึงมาจบลงด้วยของกินล่ะ หุๆ เหอะๆ ก็ไม่รู้สินะ

Source

ภาพประกอบ: Photo by Pixabay from Pexels