กง

อาหารมื้อกลางวันและมื้อเย็นของฉันวันนี้คือ กระดูกหมูตุ๋นยาจีนที่น้าปรุงเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนอาหารของผู้ใหญ่คือ แกงจืดขาไก่ รู้สึกว่าจะได้ยินน้าบอกเอาไว้ว่า ขาไก่เนี่ย เป็นอาหารที่อุดมไปด้วยคอลลาเจน ทานแล้วผิวจะสวย

ฉันคุ้นเคยกับแกงจืดขาไก่มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เพราะเป็นอาหารโปรดอย่างหนึ่งของกง (คุณตา) เมื่อก่อนก็เคยได้ลองชิมน้ำซุปร้อนๆ ที่เอามาตักราดข้าวสวย ขาไก่นั่นฉันก็เคยแทะด้วยความเอร็ดอร่อยมาแล้ว ตอนเป็นเด็กก็ชอบกินตามแบบกงนั่นแหละนะ

ช่วงเวลาที่ทำให้ฉันเพลิดเพลินคือตอนที่ตั้งแกงจืดทิ้งไว้สักพัก เมื่อเวลาผ่านไป พอเอาช้อนตักลงไปในชามแกงจืดเพื่อซดน้ำซุป จะเห็นว่าผิวหน้าของน้ำซุปมันแลดูเหนียวข้นขึ้น ลักษณะคล้ายวุ้น ตอนนั้นแหละที่สนุก ฉันจะต้องเอาช้อนไปคนในชามเพื่อให้วุ้นสลายตัว และเจ้าวุ้นที่มาจากขาไก่ มันก็คือคอลลาเจนนั่นเอง

ปัจจุบัน ฉันไม่กินขาไก่แล้ว เพราะเวลากิน มันจะเกิดความรู้สึกหยึยๆ คล้ายกับเวลาที่เห็นหนังไก่ต้มตอนช่วงตรุษจีน (อือ นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนเข้าไปทุกทีแล้ว เดี๋ยวก็จะได้เห็นหนังไก่อีกแล้วสิ) ทำให้ไม่อยากกิน โบกมือบ๊ายบายขาไก่ ส่วนหนังไก่ต้มนี่ ไม่เคยชอบยังไง ก็ยังคงไม่ชอบอยู่อย่างนั้น เอ่อ...แต่ถ้าหนังไก่ทอดนี่ชอบนะ อร่อย กรุบกรอบ เค็ม มัน

แกงจืดขาไก่หม้อนั้น ทำให้ฉันนึกถึงกง กงอยู่กับฉันตั้งแต่เกิดจนกระทั่งฉันอยู่ชั้นมัธยมปลาย ทุกวันกงจะต้องตื่นแต่เช้ามืด เพื่อมาเดินออกกำลังกายตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน สายหน่อยกงก็จะมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาจีน

เมื่อก่อนนั้น กงยังเคยสอนฉันและน้องให้หัดเขียนชื่อในภาษาจีนของแต่ละคนด้วย กงจะให้หลานถือปากกาเมจิกด้ามประจำที่กงใช้สำหรับเขียนรายชื่อยาจีนที่ไปซื้อมาจากเยาวราช (กงต้มยาจีนกินเป็นประจำ) จากนั้นกงจะกุมมือหลานเอาไว้ แล้วสอนให้ลากเส้น เขียนเป็นตัวอักษรแต่ละตัว พร้อมกับสอนให้อ่านออกเสียงชื่อของตัวเองให้ถูกต้อง

กระดาษที่กงใช้สอนให้หัดเขียนชื่อ ไม่ต้องไปหาจากที่ไหน กงใช้กระดาษห่อยาจีนนั่นแหละ ฉันยังจำได้เลยว่าเป็นกระดาษสีชมพูเข้ม เนื้อกระดาษไม่หนามากเท่าไหร่ เวลาใช้ปากกาเมจิกเขียนชื่อลงไป มันจะดูเด่นชัดจนเหมือนตัวหนังสือเหล่านั้นลอยขึ้นมาจากกระดาษเลย

ทุกวันนี้ ฉันยังจำวิธีการอ่านออกเสียงชื่อภาษาจีนของตัวเองได้อยู่ แต่น่าเสียดายที่กลับลืมการเขียนตัวอักษรทั้งสามตัวนั้นไปแล้ว ถ้ากงยังอยู่และได้รู้ว่าหลานจำวิธีการเขียนชื่อตัวเองไม่ได้ กงคงบ่นยืดยาว และอุทานคำประจำตัวว่า “ไอ้หยา” แล้วก็อาจจะจับหลานตัวเองมานั่งหัดเขียนชื่อใหม่อีกครั้ง

อาหารโปรดอีกหนึ่งอย่างของกงที่ฉันยังคงจดจำได้คือ แกงจืดถั่วฝักยาว ไม่รู้ว่ามีใครเคยกินกันบ้างมั้ย ตอนอยู่มหาวิทยาลัย ฉันเคยคุยเรื่องอาหารที่ชอบกินกับเพื่อนในกลุ่ม ในครั้งนั้น ฉันได้พูดถึงเจ้าแกงจืดชนิดนี้ แต่เพื่อนกลับทำหน้างงและบอกว่าไม่รู้จัก ฉันล่ะอยากให้มันได้มาลองกินที่บ้านสักครั้ง ถั่วฝักยาวที่ต้มในน้ำซุปกระดูกหมู ใช้เวลาต้มจนทั้งถั่วและหมูเปื่อย ได้กินทีไร อุ่นท้องทุกครั้ง

โอวัลตินร้อนเป็นเครื่องดื่มโปรดของกง กงจะต้องชงกินเองเป็นประจำทุกวัน ตอนนั้นกระป๋องโอวัลตินยังเป็นกระป๋องโลหะกลมๆ สีส้ม ไม่ได้เป็นซองหรือกระป๋องพลาสติกเหมือนทุกวันนี้ เวลากงจะชงเอามาดื่ม จะต้องใช้ช้อนแงะตรงฝากระป๋อง เพื่อเปิดฝาออก จากนั้นก็ตักผงโอวัลติน เทน้ำร้อน แล้วก็ใส่นมข้นหวานตามไป

สิ่งที่ทำให้การดื่มโอวัลตินของกงดูน่าสนใจสำหรับเด็กอย่างฉัน เห็นจะเป็นการที่กงกินมันกับขนมปังปอนด์ โดยกงจะเอาแผ่นขนมปังนั้นมาจุ่มลงไปในน้ำโอวัลติน เห็นกงกินแบบนั้นแล้ว ฉันและน้องเลยอยากกินแบบกงบ้าง กงเลยชงโอวัลตินให้หลาน แล้วยื่นขนมปังให้คนละแผ่น จากนั้นฉันก็บิขนมปังเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วใส่ลงไปในถ้วยโอวัลตินของตัวเอง นั่นเป็นวิธีกินแบบสวยๆ แต่ถ้าอยากกินแบบได้รสชาติเต็มปากเต็มคำ จะต้องถือขนมปังทั้งแผ่นไว้ แล้วเอามันจุ่มลงไปในถ้วยครึ่งแผ่น แล้วจึงยกขนมปังที่ชุ่มด้วยน้ำโอวัลตินเข้าปาก มันถึงจะฟิน

มีช่วงหนึ่งที่ฉันไม่สบาย กงถึงกับต้องนั่งรถเมล์ไปเยาวราช เพื่อหาซื้อยาจีนทั้งหลายและเนื้อแพะ เอามาต้มยาหม้อให้ฉันกิน เคยเห็นกันบ้างไหม หม้อยาจีนที่ทำจากดินเผา มีหูจับหนึ่งอัน พร้อมท่อระบายอากาศที่ยื่นออกมาจากตัวหม้อ

ตอนกงยื่นถ้วยที่ใส่น้ำซุปสีเข้ม มีฟองไขมันจากการต้มยามาตรงหน้าฉัน พร้อมกับบอกให้ฉันดื่มนั้น เล่นเอาปากเบี้ยวปากเบะไปพอสมควร และรสชาติของยาที่ได้จากการต้มเนื้อแพะตุ๋นยาจีนนั้น เป็นอะไรที่ลืมไม่ลงจริงๆ

อาหารทั้งสองมื้อในวันนี้ กระดูกหมูตุ๋นยาจีนที่มีสมุนไพรอย่างเม็ดเก๋ากี้ (กงเรียกว่าเก๋ากีจี้) ตังกุย และบั๊กคี ลอยผสมอยู่ในน้ำซุป และแกงจืดขาไก่ ทำให้ฉันคิดถึงกง คิดถึงการนอนกลางวันยามบ่ายของพวกเราสามคนตาหลาน คิดถึงช่วงเวลาที่กงจับมือสอนให้อ่านเขียนชื่อจีน และคิดถึงโอวัลตินอุ่นๆ กับขนมปังหนึ่งแผ่นเหลือเกิน

กงจ๋า หลานคิดถึงกงนะ

Source

ภาพประกอบ: Photo by Pixabay from Pexels