ขนมขบเคี้ยว

ขนมกับเด็กเป็นของคู่กัน เหมือนช้อนคู่กับส้อม ปาท่องโก๋คู่กับน้ำเต้าหู้ (นี่มันตรรกะบ้าบออะไรของแก) สำหรับผู้ใหญ่ตรรกะเพี้ยนเช่นฉัน ยังคงเป็นคนหนึ่งที่ติดขนมมาจนบัดนี้ ของที่เคยกินเมื่อครั้งเป็นเด็ก โตมาก็ยังชอบกินอยู่เช่นเดิม

สมัยประถม มีขนมอย่างหนึ่งที่ฉันชอบกินมาก ขนมนั้นชื่อว่า “ด๊อดดี้” เมื่อเปิดซองขนม จะเจอซองขนาดเล็กหนึ่งซอง และหลอดพลาสติกใสๆ ที่มีรูปร่างคล้ายหลอดหยดยา โดยในหลอดจะบรรจุของเหลวสีสันสดใสเอาไว้

เวลาจะกิน ฉันก็แค่เทผงที่มีลักษณะคล้ายๆ แป้งออกจากซอง ลงไปในแก้วที่ใส่น้ำเปล่าเอาไว้ จากนั้นใช้ช้อนคนให้ผงและน้ำเข้ากันดี ก็จะได้น้ำรสชาติหอมหวานที่มีสีสันสดใส ขั้นตอนต่อไปนี่แหละ เป็นความสนุกสนานของเด็กวัยฉัน โดยฉันจะค่อยๆ บีบเจ้าของเหลวที่อยู่ในหลอดหยดยาลงไปในน้ำสีๆ

เมื่อหยดของเหลวลงไปอยู่ในน้ำแล้ว มันจะยังคงตัวเป็นเม็ดๆ ไม่ละลายไปกับน้ำ นั่งหยดไป ดูเม็ดสีที่ค่อยๆ เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เพลินดีแท้ ส่วนรสชาติน่ะเหรอ ก็อร่อยแบบเด็กๆ แหละ อารมณ์ไม่น่าจะต่างจากการดื่มชานมไข่มุกสมัยนี้ แต่เป็นไข่มุกที่ให้รสสัมผัสคล้ายเยลลี่

ด๊อดดี้มีหลากหลายรสชาติ หยดสีที่ได้ ขึ้นอยู่กับรสชาติที่เราเลือก แดงสตรอเบอร์รี่ ส้ม หรือว่าองุ่นม่วง ถ้าถามฉัน คิดว่ามันก็อร่อยทุกสีนะ นอกจากความอร่อยแล้ว ฉันยังได้ความสนุกจากการเล่นหยดสีอีกด้วย อันนี้สิสำคัญ

พูดถึงสตรอเบอร์รี่ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนอยู่ ป.1 ขณะนั่งทำแบบฝึกหัดในห้องเรียน มีคำถามที่ถามว่า ผลไม้ที่นักเรียนชอบที่สุดคืออะไร ด้วยความดัดจริตของฉัน จำได้ว่าเขียนตอบลงไปว่า สตรอเบอร์รี่ จบข้อนี้แล้ว ก็นั่งทำข้ออื่นต่อ จนคุณครูประจำชั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง เมื่อครูก้มดูคำตอบที่ฉันเขียนไว้สักพัก ก็พูดแซวด้วยความเอ็นดูขึ้นมาว่า “ครูก็เพิ่งจะรู้ว่าที่บ้านเธอ มีผลไม้ชื่อ ‘สตเบอร์รี่’ ด้วยนะ” โอย...นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หากคิดจะกระแดะ จงสะกดคำให้ถูกต้องซะก่อน

น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่ ด๊อดดี้ ไม่ได้ผลิตออกมาขายอีกแล้ว ฉันจำไม่ได้ว่าขนมนี้หยุดขายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าพอไปหาซื้ออีกที มันก็ไม่มีแล้ว ฮือๆๆ อยากกิน ฉันยังคงจำเพลงโฆษณาด๊อดดี้ที่ฉายทางโทรทัศน์ได้อยู่นะ มันร้องว่า “ด๊อดดี้ ด๊อดดี้ ขนมเยลลี่แปลกใหม่ ใส่ผงด๊อดดี้แล้ว หยดด๊อดดี้ หยดใสๆ กลับกลายเป็นเม็ด หยดสนุก สนุ๊ก สนุก ด๊อดดี้ ด๊อดดี้ แช่เย็นยิ่งอร่อย” โฮๆๆ กลับมาเถอะคนดี

มาต่อกันที่ขนมสุดโปรดชิ้นถัดไปของฉันกันดีกว่า และขนมนั้นก็คือ จอลลี่แบร์ ซึ่งฉันได้รู้จักขนมชนิดนี้เป็นครั้งแรกจากลูกพี่ลูกน้อง ตอนนั้นไปเล่นบ้านพี่สาว แล้วพี่เปิดกระเป๋าสตางค์ออกมา ในนั้นมีซองจอลลี่แบร์ที่พี่กินหมดแล้วอยู่ตรงช่องใส่ธนบัตร (ยังดีที่มดไม่ขึ้นกระเป๋าพี่นะเนี่ย) เมื่อเห็นรูปตัวการ์ตูนที่อยู่บนซอง ฉันก็เลยขอพี่เอามาดูชัดๆ เป็นซองสีทอง มีรูปแม่หมีและลูกหมีอยู่ด้านหน้า เห็นแล้วก็นึกสงสัยเหลือเกินว่ารสชาติของขนมจะเป็นอย่างไรนะ

เวลาต่อมา เมื่อฉันเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ต จอลลี่แบร์ จึงเป็นขนมที่ฉันเดินตามหา ทำให้ได้รู้ว่า มันมีทั้งแบบซองเล็กสีทองที่ฉันเคยเห็นจากพี่มาก่อนหน้านี้ แล้วก็ยังมีสีเงินที่เป็นซองใหญ่ด้วย และด้วยความโลภมากของฉัน เลยคว้าหมับไปที่ซองสีเงินแบบไม่ลังเลใจ แกะออกมาก็ได้พบกับพี่หมีสีสันสดใส แออัดอยู่ในซอง บางตัวดูรักกันมาก เกาะกันแบบเหนียวแน่นหนึบเลย เห็นอย่างนั้นแล้ว ฉันก็เลยจัดการพรากพี่หมีออกจากกัน แล้วเอาใส่ปาก เคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย (โหดร้ายแต่เด็ก)

จอลลี่แบร์ เป็นขนมที่มีอายุยาวนาน ปัจจุบันนี้ ยังคงมีขายอยู่ตามร้านสะดวกซื้อ หาซื้อได้ง่าย รสชาติไม่ต่างกับเมื่อครั้งยังเด็ก นอกจากนี้ ก็ยังมีการออกผลิตภัณฑ์ใหม่ เป็นขั้นกว่าของจอลลี่แบร์ นั่นก็คือ Jolly Jumbo Bears เป็นเยลลี่พี่หมีขนาดใหญ่ ใหญ่มาก ขนาดที่ว่า ถ้าเอาบรรดาหมีตัวเล็กตัวน้อยแบบเดิมทั้งซองมารวมกัน ยังได้ไม่ถึงครึ่งตัวของพี่หมีจัมโบ้นี้เลยมั้ง แค่กัดขาพี่หมีไปข้างหนึ่ง ก็จุกแล้ว ตามความเห็นส่วนตัวของฉัน ฉันจึงรู้สึกชอบขนาดปกติ แบบดั้งเดิมมากกว่า ชิ้นเล็กๆ น่ารัก มุ้งมิ้ง

ทวิสตี้ รสไก่ ก็เป็นขนมที่ฉันชอบกิน แต่ขนมชนิดนี้ได้หายไปจากตลาดเมืองไทยเป็นเวลาเนิ่นนานมากเหลือเกิน ล่าสุดฉันได้ข่าวมาว่า ตอนนี้เจ้าขนมซองสีเหลือง-เขียวชนิดนี้ ได้กลับมาสู่อ้อมอกพี่น้องชาวไทยแล้วนะ แต่จนบัดนี้ ก็ยังไม่เคยได้ลองลิ้มชิมรสอีกครั้งเลย และไม่แน่ใจด้วยว่า ตอนนี้ยังคงมีขายอยู่หรือไม่ หากใครที่เคยเห็นเจ้าเหลือง-เขียว รสไก่ ที่ใดก็ตาม ฝากกระซิบบอกกันหน่อย จะขอบคุณมาก

ทุกวันนี้ เวลาที่ฉันโหยหาด๊อดดี้ ตอนที่เอาจอลลี่แบร์ใส่ปากเคี้ยว หรือยามที่นึกถึงทวิสตี้ รสไก่ ทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนคุณน้าคนหนึ่งที่เคยไปตระเวนหาร้านอาหารจีนแบบดั้งเดิมที่เคยทานในสมัยก่อน เพื่อนน้าบอกกับฉันว่า ที่ต้องดั้นด้นไปหาร้านนี้น่ะ เป็นการมากินความหลังมากกว่ากินเพื่อความอร่อย

มันก็คงจริงอย่างที่เพื่อนน้าเคยบอกไว้สินะ เพราะขนมเหล่านี้ ทำให้ฉันได้ดื่มด่ำไปกับความสุขเมื่อครั้งยังเยาว์ นึกถึงฉันในตอนเด็กที่กำลังชั่งใจว่าจะหยิบพี่หมีตัวไหนเข้าปากก่อนดี (พี่หมีสีม่วงมีน้อยนิด ต้องเก็บไว้กินท้ายสุด ใครมาแย่งกินสีม่วง มีโกรธ)

สุดท้ายนี้ อยากบอกด๊อดดี้ ขนมอันดับหนึ่งในใจฉันว่า “อยากจะบอกเธอ คิดถึงเธอ...เหลือเกิน”

Source

ภาพประกอบ: Photo by Pixabay from Pexels