เมื่อฉันไปดูคอนเสิร์ต

ฉันเป็นคนชอบฟังเพลง ชอบเสียงดนตรี ยิ่งถ้าได้ฟังเพลงจากนักร้องที่ชอบแล้ว ยิ่งมีความสุข ส่วนใหญ่ก็มักจะฟังเพลงอยู่ที่บ้าน มีความสุขกับเสียงเพลงแบบเงียบๆ ตามลำพัง ไม่ค่อยได้ไปดูคอนเสิร์ตสักเท่าไหร่

มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตล่ะมั้งที่เกิดอาการกระตือรือร้น ขวนขวายไปจองตั๋วคอนเสิร์ต พูดแบบนี้แล้ว บางคนคงจะสงสัยขึ้นมาว่า แล้ววงดนตรีวงไหนกันหนอที่สามารถทำให้คนอย่างฉันเป็นได้ถึงเพียงนี้

นานมาแล้ว ตั้งแต่ช่วงที่ยังเป็นนักศึกษา ฉันชอบวงร็อกวงหนึ่งมาก เหตุผลที่ทำให้เกิดความชอบ ก็ตื้นเขินตามวัยในตอนนั้น (พูดอย่างกับว่าตอนนี้แกลุ่มลึกอย่างนั้นแหละ) คือ ชอบนักร้องนำของวง ชายหนุ่มมาดเซอร์ๆ มีความติสท์ฉายแววอย่างชัดเจน แถมหน้าตาก็หล่อเหลาเอาการอยู่ (เหตุผลสุดท้ายสินะที่สำคัญสุดสำหรับแก)

Incubus คือชื่อของวงดนตรีวงนั้น เป็นวงร็อกจากฝั่งอเมริกัน ส่วนนักร้องนำที่ทำฉันหลงใหล คลั่งไคล้ เพ้อไปกับความหล่อของเขาผู้นี้ มีชื่อว่า Brandon Boyd เพียงแค่เห็นหน้าเขาจาก MV เพลง Drive ใจฉันก็ปลิวไปหาเขาแล้ว (ใจง่ายมากแก) ยิ่งเห็น Brandon ร้องเพลงนี้ในเวอร์ชันที่เป็น Live ยิ่งหล่อมาก แต่นอกจากหน้าตาจะหล่อถูกใจแล้ว เสียงร้องของเขาก็ยังดึงดูดผู้ฟังด้วยนะ (เห็นมะ ไม่ได้ชอบที่เขาหล่ออย่างเดียวซะหน่อย)

ภาพเคลื่อนไหวที่เห็นใน MV เพลงนี้ ก็เป็นฝีมือของ Brandon และมือกลองของวง Jose Pasillas โอ๊ย...คนอะไร หล่อ ร้องเพลงเพราะ แล้วยังวาดรูปสวยอีก และถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่ามือของ Brandon สวยมาก นิ้วมือเรียวยาว เหมาะกับการเป็นศิลปินเป็นอย่างยิ่ง

Morning View ที่ออกปี 2001 เป็นอัลบั้มที่ฉันชอบมากที่สุด เพราะมีเพลงที่ถูกใจอยู่หลายเพลงด้วยกัน เริ่มตั้งแต่ Nice to Know You, Circles, Just a Phase และ Warning เป็นต้น แต่เพลงในอัลบั้มนี้ที่โด่งดังและเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลาย คงจะเป็นเพลง Wish You Were Here

Are You In? ก็เป็นอีกหนึ่งเพลงฮิต ที่ได้นางแบบคนสวยอย่าง Carolyn Murphy มาร่วมแสดงใน MV (และเธอผู้นี้ก็เดทกับ Brandon อยู่พักหนึ่งด้วยนะ) เนื้อร้องของเพลงนี้ ให้ความรู้สึกเชิญชวนแก่ผู้ฟังเหลือเกิน กับคำถามที่ว่า “Are…are…are…you…you…i…i…in?” และ MV เพลงนี้ พี่ Brandon ก็หล่อเหมือนเคย

เพลงที่ฉันชอบฟังมากในอัลบั้มนี้ คือ Echo เป็นเพลงที่ฟังดูนุ่มนวลกว่าเพลงอื่นๆ แค่ขึ้นประโยคแรกของเพลง “There's something about the look in your eyes. Something I noticed when the light was just right.” เรียกว่าได้ใจฉันไปเต็มๆ เลย เพราะรู้สึกได้ถึงความละเมียดละไมผ่านเนื้อร้องท่อนนี้ ฟังแล้วใจจะละลาย มันอ่อนโยนและละมุนดีจัง (เดี๋ยวนะ เค้าไม่ได้ร้องให้แกซะหน่อย)

อัลบั้มถัดมาที่ออกในปี 2004 อย่าง A Crow Left of the Murder... ก็มีเพลง Talk Shows on Mute เป็นหนึ่งในเพลงที่ฉันชื่นชอบ โดยเฉพาะประโยคท้ายของเพลงนี้ที่ว่า “You're so much more endearing with the sound turned off.” ฟังแล้ว มันก็จะเจ็บๆ คันๆ นิดนึงอ่ะนะ

ช่วงที่ออกอัลบั้มนี้แหละ ที่ทางวงได้บินมาแสดงคอนเสิร์ตที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก ด้วยความที่ฉันคลั่งไคล้ Brandon Boyd มาก ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะต้องไปดูคอนเสิร์ตในครั้งนั้นให้ได้ (ถึงแม้ตัวเองจะไม่ใช่สายดูคอนเสิร์ตก็ตาม) แต่ติดปัญหาก็ตรงที่ไม่มีเพื่อนไปดูด้วยนี่แหละ เพราะเพื่อนของฉันเคยบ่นว่า เพลงของวงนี้ ทำไมมันฟังยากจัง แสดงว่าน่าจะไม่ใช่แนวมัน แล้วทำไง ก็ต้องลากน้องไปด้วย โดยฉันเสนอว่าจะเป็นผู้ออกค่าตั๋วให้เอง (เห็นความทุ่มเทในการไปดูหนุ่มหล่อของฉันกันรึยัง)

อนิจจา! น้องของฉันนั้น ไม่ได้ตระหนักเลยว่า วงที่จะไปดูเนี่ย แนวดนตรีมันไม่ใช่เบาๆ สบายๆ ก็เลยใส่ส้นสูงไปเต็มที่ จากที่ช่วงแรกเราพี่น้อง พยายามเบียดเสียดผู้คนไปยืนตรงจุดที่ใกล้เวทีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จนกระทั่งรองเท้าส้นสูงของน้องเริ่มออกฤทธิ์เดช ประกอบกับจุดที่พวกเราพี่น้องยืนกันอยู่ในตอนนั้น ราวกับทะเลมนุษย์ เหล่าสาวก Incubus พากันยืนเบียดเสียด แออัดยัดเยียด ฉันและน้องก็ได้แต่เอนไปทางซ้ายที ขวาที ตามแรงเบียดนั้น

มีหลายหนที่ฉันเสียการทรงตัว ครั้งแรกล้มลงไปกับพื้นเลย ยังดีที่น้องเป็นคนฉุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ครั้งต่อมาก็หวิดๆ จะล้ม ทำให้ต้องหาหลักยึดโดยด่วน ฉันก็เลยยื่นมือไปดึงคอเสื้อของแฟนเพลงทื่ยืนอยู่ด้านหน้า เพื่อกันตัวเองล้มลงไปกับพื้นแล้วอาจได้ลิ้มรสบาทาคนอื่นโดยไม่ได้ร้องขอ ทำแบบนี้ไปกับแฟนเพลงสองสามคน พร้อมกับแว่วเสียงห้ามปรามของน้อง แทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงดังของดนตรีที่เล่นบนเวทีว่าไม่ให้ฉันทำเยี่ยงนั้น (คงกลัวคนข้างหน้าหันมาต่อยพี่) เมื่อถึงจุดที่น้องเริ่มทนความเจ็บจากรองเท้าที่แผลงฤทธิ์ไม่ไหวอีกต่อไป พวกเราเลยต้องถอยร่นมาอยู่ด้านหลังของเวที

นึกว่าจะโล่งใจขึ้นมาบ้าง ที่ไหนได้ หลังเวทีนั้น เสมือนสนามประลองความติสท์ของเหล่าแฟนเพลง บางคนอินจัด ลงไปเต้นกับพื้น มีแฟนเพลงคนหนึ่ง ไว้ผมยาวมาก และด้วยความที่คนเยอะ อากาศก็เหมือนไม่ค่อยถ่ายเท แฟนเพลงผมยาวคนนั้นคงรู้สึกร้อน เลยถอดเสื้อออก เหลือแต่กางเกงยีนส์และผมยาวๆ ที่สะบัดพลิ้วเวลาที่เขาเต้น ประหนึ่งแผงคอม้า ดูไปก็ตลกดี แต่ตลกได้ไม่นานหรอก เพราะสมาชิกร่วมเต้นคนอื่นๆ ในกลุ่มน้องม้าผู้นั้น ต่างคนต่างเต้น กินพื้นที่ออกมาเรื่อยๆ จนมาถึงใกล้ๆ กับจุดที่ฉันและน้องยืนพักหายใจกันอยู่

คราวนี้แหละ จากที่ขำตอนดูพวกเขาเต้นกัน ก็เริ่มจะขำไม่ออก ต้องเดินถอยออกไป เพื่อไม่ให้ชนกับคนที่เต้นแรงๆ ขาก็ถอย มือก็ทำหน้าที่เป็นโล่ คอยยกขึ้นกันคนที่จะเข้ามาในรัศมี คอนเสิร์ตจบ น้องไม่ปลื้มอย่างแรง เพราะไม่ใช่แนวน้อง (โถ! น่าสงสาร) ส่วนฉันก็กึ่งสุขกึ่งตกใจ สุขเพราะได้เห็น Brandon (แม้จะเห็นหน้าแค่เป็นเงาๆ แต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงความหล่อที่ทะลุความมืดออกมา) และตกใจกับคุณน้องม้าและก๊วนเต้นของเขา อะไรมันจะเต้นแรงกันขนาดนั้น

หลังจากคอนเสิร์ตครั้งแรกของพวกเขา Incubus ยังได้กลับมาแสดงคอนเสิร์ตที่เมืองไทยอีกหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่ได้ไปดูอีก อาจเป็นเพราะมันเลยวัยที่จะไปตามกรี๊ดนักร้องคนโปรดแล้ว และถึงอยากไปขึ้นมาจริงๆ ก็คงหาเพื่อนไปด้วยยาก เพราะน้องก็คงรู้แกว ชิงโบกมือลาแน่นอน

พูดขึ้นมาแล้วก็คิดถึงพี่ Brandon จังเลย ว่าแล้วก็ไปค้นบรรดารูปสุดหล่อที่ฉันเคยตัดเก็บสะสมจากพวกนิตยสารเพลงมาดูแก้คิดถึงดีกว่า อืม...ว่าแต่ฉันเก็บภาพพวกนั้นไว้ในกล่องไหนกันนะ

Source

ภาพประกอบ: Photo by freestocks.org from Pexels